Αυτό σημαίνει ότι είμαι ακόμη στη καλοκαιρινή μου φάση. Δεν θέλω να μαζευτώ -ακόμα- μέσα σε αίθουσες και άλλους κλειστούς χώρους για να βλέπω ταινίες. Προτιμώ να κάθομαι έξω και να διαβάζω.
Και πόσο καλή συντροφιά μπορεί να κάνει ένα βιβλίο!
Αντιφατικό. Τα βιβλία χρειάζονται μόνο έναν αναγνώστη. Τη φορά.
Και πόσο ειρωνικό είναι να θεωρείς μπαλαντέρ τη μοναξιά!
Η Πασχαλία μου αρέσει. Γράφει με περιγραφές και χρησιμοποιεί όλες τις διαστάσεις του λόγου. Οι χαρακτήρες της είναι απτοί και μένουν στο διπλανό σπίτι και οι ιστορίες της ρεαλιστικές και ανθρώπινες.
Περισσότερο επιθυμεί να "αντιγράψει" την πραγματική ζωή παρά να φτιάξει έναν κόσμο παραμυθένιο, λαμπερό και ζηλευτό. Και μου δίνει την εντύπωση ότι ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει τις λέξεις για να επιτύχει τον σκοπό της.
Σε αυτό το βιβλίο μια παρέα παλαιών συμφοιτητών ξαναενώνεται μετά από χρόνια, μπροστά στο θλιβερό καθήκον εκείνων που έζησαν για να παραβρεθούν στην κηδεία ενός από την παρέα εκείνη. Όλοι τους στην αρχή της ρεαλιστικής ζωής. Εκείνης που συμβαίνει στην πραγματικότητα και όχι στα όνειρα και τις φιλοδοξίες των φοιτητικών τους χρόνων.
Το μυθιστόρημα μού θυμίζει εκείνα τα "όνειρα" που έμειναν στο συρτάρι και τις "φιλοδοξίες" που χάθηκαν στην ρουτίνα της επιβίωσης. Και αυτή η θύμηση είναι γλυκόπικρη, όμως σίγουρα δεν είναι ευχάριστη. Έτσι είναι και το βιβλίο.
Άφησέ το αν θέλεις να χαμογελάσεις.
Άρπαξέ το αν επιδιώκεις ποιότητα και αξία.
