Στο έργο...
Ένας νεκροθάφτης και μια πόρνη γειτνιάζουν στο ίδιο κτίριο. Εργάζονται, ζουν και αναπνέουν ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται πραγματικά. Κανένας από τους δύο δε φαίνεται διατεθειμένος να μπει στο μαγαζί του άλλου.
Εκείνος μόλις έχει λάβει ένα φάκελο από την εφορία και φοβάται να τον ανοίξει. Εκείνη περιμένει την επιθεώρηση με άνεση και σιγουριά, καθώς είναι πολύ τυπική με το νόμο και ξέρει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Παρακολουθούμε τους παράλληλους μονολόγους τους όπου μας καταθέτουν την καθημερινότητά τους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τις απόψεις τους, τις εμπειρίες τους, το πως οδηγήθηκαν σε αυτό που είναι σήμερα και στο τι προσμένουν (;) από το αύριο.
Ο συγγραφέας...
έγραψε αυτό το έργο μετά από παραγγελία της Γεωργίας Μεσιήτη που τον προέτρεψε να γράψει κάτι επίκαιρο. Ο Κώστας Γιαννακίδης ήθελε να γράψει για τον νεκροθάφτη κι η Γεωργία για την πόρνη. Προφανώς συνδυάστηκαν οι ιδέες τους με αποτέλεσμα αυτό το θεατρικό μονόπρακτο.
Οι ήρωες...
είναι ο καθρέφτης όλης της κοινωνίας της σύγχρονης Ελλάδας. Μέσα από τα μάτια τους βλέπουμε την πορεία της χώρας μας και τις σκέψεις που στροβιλίζονται στα μυαλά μας. Ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά:
Κ.Γ.: "Θα μπορούσατε να βρείτε συμβολισμούς πάνω στις επαγγελματικές ιδιότητες των ηρώων. Η εκπόρνευση και ο θάνατος μιας χώρας."
 |
| Από το πρόγραμμα της παράστασης "Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα" |
Μονολογούν οι...
Μαρία Μπαγανά και Δημήτρης Πετρόπουλος, ενώ μοιράζονται την ίδια σκηνή! Η Μαρία το "έχει" με την πόρνη της και ο Δημήτρης αποτελεί μια άψογη επιλογή για τον νεκροθάφτη.
Σκηνοθετεί...
ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης και συμφωνεί ότι "το αγαθό που η χώρα έχει σε μεγαλύτερη αφθονία είναι τα λόγια."
Αυτήν την παράσταση πρέπει να τη δούμε όλοι γιατί φτύνει στα μούτρα μας την αντανάκλαση της κοινωνίας μας και μας φανερώνει με τον τρόπο της το μέλλον μας/της. Κι αν δεν την δούμε στο θέατρο, ας την ανακαλύψουμε μέσα μας.
Ναι, οι ήρωες θα μπορούσαν να ζουν δέκα χρόνια πριν το δικό μας τώρα αλλά και είκοσι χρόνια μετά. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δε κάναμε ποτέ τον κόπο να γνωρίσουμε, να αναγνωρίσουμε (και να καταλάβουμε). Είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας, της ίδιας πόλης και της ίδιας χώρας αλλά αποφεύγουμε συστηματικά να τους "συναντήσουμε" γιατί η ιδιότητά τους δε μας είναι αρεστή. Φυσικά, μέχρι τη στιγμή που η βιολογική ανάγκη μας θα μας αναγκάσει να σταθούμε έξω από την πόρτα τους και να χτυπήσουμε το κουδούνι. Είναι εκείνα που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, για τον δίπλα μας, για τον νόμο, για την πολιτεία και το κράτος. Ένας απολογισμός του τί έφταιξε, τι πήγε στραβά.
Σε μια χώρα που όλα καταρρέουν, ξεψυχούν ή έχουν κιόλας τελειώσει και που, αν δεν έχουν τελειώσει, σίγουρα έχουν γίνει πουτάνα, ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να σταθούν αντιπροσωπευτικά απέναντί της! Ένας νεκροθάφτης και μια πόρνη. Άντε κι ένας δημοσιογράφος, όπως λέει το έργο. Η πόρνη να σε γαμάει, ο νεκροθάφτης σε θάβει και ο δημοσιογράφος και τα δύο.
Ο τίτλος...
είναι μια φράση από το κείμενο. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και τον στίχο του ποιητή...
Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
Οδυσσέας Ελύτης
