Μήπως η τρέλα είναι η εσωτερική ελευθερία που δεν κατακτιέται διαφορετικά; Μήπως το ημερολόγιο είναι μια σκληρή περιγραφή του τρόπου αντιμετώπισης ασθενών "τρέλας" τής εποχής του; Η τρέλα είναι η κατάληξη; Ή το καταφύγιο;
Ο Νικολάι Γκόγκολ ανέδειξε την τρέλα (αλλά και το θάνατο) ως επακόλουθο του κοινωνικού αδιεξόδου.
Ένας άνθρωπος αφηγείται, με τη μορφή ημερολογίου, τις αναμνήσεις του που στο σύνολό τους σχετίζονται με την άσχημη πλευρά της καθημερινότητάς του και με προσωπικά αδιέξοδα -ενώ εμφανίζεται πρόθυμος να αντισταθμίσει τη χαμένη ή κατακερματισμένη ζωή- σε μια δραματοποιημένη εσωτερική πάλη. Ο ήρωας έχει εγκλωβιστεί συναισθηματικά. Αντικατοπτρίζει τον άνθρωπο που θεωρεί ότι γεννήθηκε για κάτι μεγάλο καθώς πιστεύει ότι είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους ενώ το μόνο που τελικά έχει είναι η φτώχεια του και μια θέση γραφιά. Εργάζεται δέσμιος μιας "αόρατης" καταπίεσης και υποβάλλεται σε μια "αόρατη" απομόνωση αλλά καθόλα ορατή από τον θεατή (ή τον αναγνώστη). Αντιμετωπίζει ψυχωτικές διαταραχές και σχιζοφρενική συμπεριφορά καθώς αποκαλεί τον εαυτό του βασιλιά της Ισπανίας (μεγαλομανία), παρουσιάζει ανωμαλίες στην αντίληψη, ασχολείται με εγωκεντρικές-παράλογες ιδέες άνευ αντικειμενικότητας ή χάνει κάθε αίσθηση του χρόνου. Το δράμα κορυφώνεται όταν ο Ποπρίστκιν προσπαθεί να αντλήσει δύναμη από τη θύμηση της μάνας του.
Μια ερμηνευτική πρόκληση και ένας από ψυχής μονόλογος είναι το "ημερολόγιο" του Γκόγκολ που αυτήν την εποχή μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Studio Κυψέλης.
Η ασάφεια του έργου προσδίδει στο σύνολο διότι πως θα περίμενε κανείς από έναν τρελό να είναι ακριβής! Έτσι μεγιστοποιεί τα συναισθήματα που περνάει ο μοναχικός άντρας προς το ανύπαρκτο κοινό του ημερολογίου του.
Αν υπήρχαν όλες οι απαντήσεις το έργο δε θα ήταν τόσο σπουδαίο. Το μεγαλείο του κρύβεται εκεί που σταματούν οι λέξεις του, στη δεύτερη ανάγνωση όπου ο κάθε ένας μας ανακαλύπτει ένα κάτοπτρο για να διώξει τα σύννεφα και να αποκωδικοποιήσει τα σημάδια.
 |
| Φωτογραφίες από την παράσταση και το πρόγραμμα |
Ο μονόλογος, για τον Σταύρο Καλλιγά, είναι μετά βεβαιότητας ένα βήμα παραπάνω από κάθε άλλη του δουλειά, μια που ο παλαβός του ήρωας θα τον περάσει στο επόμενο επίπεδο. Στο βλέμμα του δε, διακρίνεις ξεκάθαρα την τρέλα, την παράνοια, την αστάθεια, το χάσιμο, τον πόνο... Η ζωντανή μουσική τού Νίκου Ψαριανού, στο κοντραμπάσο του, γεμίζει το χώρο με νότες και ήχους που συγχρονίζονται υπέροχα -πόσο όμορφα χρωματίζουν!- με τις διαθέσεις του ήρωα και τις προθέσεις του ηθοποιού. Η σκηνοθεσία από τον Γιώργο Λιβανό (βοηθός σκηνοθέτη η Όλγα Μουργελά) προσθέτει στην ατμόσφαιρα του έργου όσο και όπου πρέπει και αναδεικνύει κάθε φορτισμένη στιγμή. Το σκηνικό τής παράστασης, από τη Γιοβάννα Πρασίνου, απέριττο και καταθλιπτικό συμβάλει στη μεγιστοποίηση κάθε πτυχής του ήρωα καθώς ο θεατής επικεντρώνεται πάνω του και δεν αναλώνεται σε "φλύαρες" εικόνες.
Ακολουθώντας τον σύνδεσμο δείτε τη σελίδα του στο facebook
Ακολουθώντας τον σύνδεσμο δείτε τη σελίδα του στο facebook
