Ένα κλασικό έργο του Νικολάι Γκόγκολ ερμηνεύεται από τον Σταύρο Καλλιγά στη σκηνή του Εν Αθήναις. Ένας μονόλογος πρόκληση για τον ηθοποιό -για κάθε ηθοποιό- που πρέπει να ντυθεί έναν ήρωα που, εκτός από τα παραληρήματά του, πρέπει να εισχωρήσει στον ψυχισμό του και όλα δουλεύοντας με ένα κείμενο τόσο σαφές και λογικό όσο μια διαταραγμένη ψυχή. Όμως, παρά τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του ημερολογίου, το κείμενο είναι απόλυτα άρτιο και ολοκληρωμένο.
 |
| Αριστερά: η αφίσα της παράστασης. Δεξιά: φωτογραφία από την παράσταση, από το προσωπικό αρχείο του Σταύρου Καλλιγά. |
Ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ κατέληξε στα 43 του χρόνια όμως είχε ήδη καταφέρει να γίνει γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Η επαγγελματική του ιδιότητα, αυτή του δημόσιου υπάλληλου, έχει αναφερθεί πολλές φορές στα έργα του. Και όσο κι αν ήθελε να καταξιωθεί στο δημόσιο, η γνωριμία του με τον Πούσκιν στα 1831 ήταν καταλυτική για τη συγγραφική του ταυτότητα. Στην Ελλάδα είναι πολύ γνωστός για τα έργα του "Ο Επιθεωρητής", "Τάρας Μπούλμπα", "Το ημερολόγιο ενός τρελού", "Παντρολογήματα" και άλλα.
Καθώς η παράσταση παίζεται για δεύτερη χρονιά από τον Σταύρο Καλλιγά και τον Νίκο Ψαριανό, έχει ωριμάσει σαν το καλό κρασί που όσο καλό κι αν είναι από την πρώτη μέρα ωστόσο όταν ωριμάσει στο χρόνο αναδεικνύει όλο του το άρωμα.
Ο Νίκος Ψαριανός παίζει ζωντανά στην σκηνή κοντραμπάσο συμπληρώνοντας με νότες το συναίσθημα του ήρωα. Μια αισθητική που απογειώνει τη μαγεία του έργου και την ερμηνεία του ηθοποιού, ενώ φορτίζει το χώρο με συγκίνηση. Κι ενώ θα μπορούσε ο σκηνοθέτης να χρησιμοποιήσει μια οποιαδήποτε μουσική ή ένα εγγράψιμο δίσκο με τις μελωδίες του Ψαριανού, η ζωντανή μουσική που παίζεται μπρος μας, από τη μια δε μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα σιντί και από την άλλη, ο Νίκος Ψαριανός "χρησιμοποιείται" μέσα στην παράσταση σαν μια αντανάκλαση του βασικού ήρωα, σα να κοιτάμε τον ήρωα μέσα από έναν καθρέφτη όπου δεν ακούμε τα λόγια του αλλά βλέπουμε τον ήχο της ψυχής του.
Και σίγουρα, με αυτόν τον ήρωα, ο πρωταγωνιστής του Γκόγκολ περνάει την πόρτα εκείνη που ξεχωρίζει έναν καλό ηθοποιό από έναν απόλυτα έμπειρο ηθοποιό που μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάθε ρόλο.
Και σίγουρα, με αυτόν τον ήρωα, ο πρωταγωνιστής του Γκόγκολ περνάει την πόρτα εκείνη που ξεχωρίζει έναν καλό ηθοποιό από έναν απόλυτα έμπειρο ηθοποιό που μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάθε ρόλο.
Στο δελτίο τύπου γράφει αντιπροσωπευτικά... «Όταν οι κοινωνικές συμβάσεις ορθώνουν απροσπέλαστο τείχος, ο Έρωτας ταξιδεύει και αναζητά το φως σε έναν παράλληλο κόσμο. Ποιος κόσμος είναι ο αληθινός; Αυτός των συμβάσεων ή αυτός του Έρωτα;
Ο Τρελός του Γκόγκολ απαρνείται σταδιακά την πραγματικότητα που του επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις, κερδίζει την ευτυχία του σε έναν κόσμο που χτίζει σταδιακά όπου και τελικά αποσύρεται.»
Ο Τρελός του Γκόγκολ απαρνείται σταδιακά την πραγματικότητα που του επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις, κερδίζει την ευτυχία του σε έναν κόσμο που χτίζει σταδιακά όπου και τελικά αποσύρεται.»
Ταυτότητα:
Ερμηνεύει ο Σταύρος Καλλιγάς
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καλλιγάς
Μουσική: Νίκος Ψαριανός
Μετάφραση: Σταύρος Καλλιγάς-Ελένη Τσικνάκου
Τόπος: Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Γκάζι, 2103425170.
