Πίσω απ' τον καθρέφτη

Η αφήγηση ξεκινά με μία ημερομηνία μελλοντικού χρόνου και, ήδη, το ξάφνιασμα τής παρουσίας της έχει εξασφαλίσει το ενδιαφέρον μου. Σε γενικές γραμμές η συγγραφέας έχει επιτύχει στο ανακάτεμα του χρόνου προς όφελος του ενδιαφέροντος και της πλοκής της ιστορίας της. Κι ενώ ξεκινά με την Άνοιξη του 2015, κάνει μια βουτιά περίπου τρεις δεκαετίες πριν για να φτάσει στην κρίσιμη τριετία 2007 με 2009.

Όσο αφορά την ιστορία, ένας άπληστος και άπιστος άντρας φαίνεται να πληρώνει για κάθε άντρα που φέρθηκε σκληρά, κακοποίησε, βίασε, απάτησε, εξαπάτησε, πόνεσε... μια γυναίκα. Μόνο που σε τούτη την ιστορία το θύμα του αποφασίζει να δράσει. Έτσι, μια γυναίκα φαίνεται ότι εκδικείται για κάθε γυναίκα που πόνεσε, βιάστηκε, κακοποιήθηκε, προδόθηκε... από έναν άντρα.

Κι εκεί που όλα δείχνουν ότι η εκδίκηση είναι σκληρή και ανελέητη, η Νικόλ-Άννα Μανιάτη, κάνει την ανατροπή αναφερόμενη στο πατρικό σπίτι του άντρα αυτού και στους ανθρώπους που τον γέννησαν, σε ένα εξαιρετικό κεφάλαιο που εύκολα θα χαρακτήριζα ως το συγκινητικότερο όλου του βιβλίου. Επίσης, μέσα στις γραμμές της θα διακρίνει κανείς τη Θεία Δίκη, που βλέπει και τιμωρεί για λογαριασμό του αδύναμου.

Όμορφη δομή, καλογραμμένοι χαρακτήρες και καλή πλοκή χαρακτηρίζουν το μυθιστόρημα, ενώ η ελπίδα, φωτεινή και δυνατή, εισβάλλει από την κλειδαρότρυπα στις ζωές όλων προς όφελός τους, συντηρώντας μια πιο "παραμυθένια" κατάληξη. Διότι, τελικά, υπάρχει η πραγματική ευτυχία, η αρμονία στις σχέσεις και η αληθινή αγάπη. Και όλοι εμείς δεν έχουμε παρά να την αναζητήσουμε σε εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν να μας την προσφέρουν. Και εκείνοι που δε μπορούν, ας κοιτάξουν μέσα τους, ας ψάξουν βαθιά μέχρι να την αναγνωρίσουν.

Η φράση που με μάγεψε: «Το σπίτι έπαψε να περιμένει. Μόνο που ακόμα κανείς δεν ήξερε το γιατί».

¤

Δείτε κι αυτό:

Η συνέντευξη της Νικόλ-Άννας Μανιάτη για το μυθιστόρημα "Πίσω απ' τον καθρέφτη" (περιέχει περίληψη του βιβλίου)