Ο Σεπτέμβρης των κοινωνικών δικτύων, που δε διαφέρει καθόλου από τον Σεπτέμβρη της γειτονιάς μας ή της πρώτης μέρας του σχολείου, τον Σεπτέμβρη του τρύγου ή της επιστροφής στο σπίτι μετά από διακοπές. Και τι δεν συμβολίζει τούτος ο μήνας! Νέα ξεκινήματα αλλά και ωρίμανση. Ή μήπως τέλος εποχής και στροφή; Ή πάλι, φθίνουσα πορεία;
Από τον Σεπτέμβρη του Τσαρούχη που του έδωσε κορμί κούρου, μαύρο δέρμα και τετράδια για το σχολείο μέχρι τα Σύννεφα του Χατζιδάκι από το Χαμόγελο της Τζοκόντας και από το Λιομάζωμα του Θεόφιλου μέχρι την πιο αθώα παιδική ζωγραφιά που κρέμεται πάνω στο ψυγείο...
Μια τέλεια αντανάκλαση το έξω (της οθόνης) με το μέσα (της οθόνης) αλλά μερικοί χρήστες δεν έμειναν στα τυπικά. Κάποιοι από αυτούς -όλοι διαφορετικοί, κάποιοι αντισυμβατικοί, όλοι δημιουργικοί και εκείνοι που έχουν τιμήσει και το koukidaki με την παρουσία τους- ξεκίνησαν τη νέα εποχή ως ακολούθως.
Το καλοκαίρι έφυγε. Ο Σεπτέμβρης, ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου έφτασε γρήγορα με καταιγίδες, ασταμάτητες βροχές και ανέμους. Η οικογένεια Γκώτση επέστρεψε στην Αθήνα. Τα παιδιά κατσούφιασαν. Εκείνα ήθελαν κι άλλο να μείνουν στην Ραφήνα κι ας μην έκαναν μπάνια. Εξ' άλλου τα σχολεία δεν άνοιγαν ακόμα. Αλλά τα επιχειρήματά τους δεν ήταν σπουδαία κι έτσι αναγκαστικά ακολούθησαν την διαταγή. Η Αμαλία γέλασε ακούγοντας αυτή τη λέξη κι άρχισε να δημιουργεί κίνημα ενάντια στη λέξη διαταγή.
-Εξέγερση παιδιά. Εξέγερση, φώναξε κι έβαλε τα γέλια.
-Αμαλία δεν ντρέπεσαι; Τι λες στα παιδιά; Δεν ντρέπεσαι τον παππού σου;
-Άσε μας καλέ μαμά. Και τέλος πάντων άδικο έχω;
-Αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.
-Μαμά έμαθα να ζω ανεξάρτητη. Έμαθα να έχω άποψη και να την υπερασπίζομαι με οποιοδήποτε τίμημα.
Μάνα και κόρη κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια. Ποια είχε δίκιο άραγε;
Υπερασπιζόμαστε τις απόψεις μας με οποιοδήποτε τίμημα κι ας μείνουμε στην άκρη του δρόμου; Ή κατεβάζουμε το κεφάλι για να μπορέσουμε να σταθούμε σε μια κοινωνία αυστηρή που κρίνει και κατακρίνει;
Από το βιβλίο «Χρυσές σελίδες»
Καίτη Λιανού Ιωαννίδου
«Πάντα αγαπούσα το φθινόπωρο!
Ίσως γιατί έβλεπα τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν για να παραχωρήσουν τη θέση τους στα καινούρια που θα έβγαιναν την άνοιξη. Αυτή η αλλαγή επίσης στο χρώμα τους, το πράσινο που γίνεται κίτρινο, καφέ, πορτοκαλί, κόκκινο, μέχρι ηττημένα να πέσουν στο χώμα, γέμιζε την ψυχή μου με μια απροσδόκητη λαχτάρα που δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Τώρα πια ξέρω. Η λαχτάρα μου κρυβόταν στο αποτέλεσμα. Στα μοναχικά κλαδιά που περίμεναν καρτερικά να ξανακερδίσει το δέντρο την ενέργεια που θα χρειαζόταν για να θρέψει τα νέα φύλλα του.
Πρέπει να είναι υπέροχο συναίσθημα να νιώθεις γυμνά τα κλαδιά σου και να ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς την καινούρια ομορφιά. Τώρα θα μου πεις, δεν είναι κρίμα να βλέπεις τα προηγούμενα να μαραίνονται, να ξεραίνονται κι έπειτα να πέφτουν;
Δεν ξέρω...
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είναι τόσα τα αειθαλή δέντρα που δεν ξεγυμνώνονται ποτέ, κι όμως έχουν τη δική τους ομορφιά. Η ελιά, ο πλάτανος, ο ευκάλυπτος...
»Όλο έφευγα, έφευγα, έφευγα... έφυγα!
Και να που κατάφερα και έδιωξα όλα τα φύλλα από πάνω μου κι έμεινα με γυμνά τα κλαδιά μου και γέρικο, θαρρώ, τον κορμό μου να υπομένει και να περιμένει μια χαμένη άνοιξη.
Εδώ και οχτώ χρόνια είμαι ένα γυμνό δέντρο.
Εδώ και δύο χρόνια είμαι ένας γυμνός ευκάλυπτος.
Δοκίμασα μια φορά να πάρω το τσεκούρι και να κοπώ στα δύο. Τι ειρωνεία, Θεέ μου! Οι ρίζες έμειναν εκεί. Άθικτες. Έτοιμες να με στήσουν ξανά στα πόδια μου για να νιώσω, απροστάτευτος και γυμνός, το τσουχτερό κρύο.
»Ύστερα από οχτώ χρόνια, στα πολλά και γυμνά κλαδιά μου φύτρωσαν λίγα πράσινα φυλλαράκια...
Έχουν άρωμα γαρδένιας!
Πάντα αγαπούσα το φθινόπωρο...
Όμως τίποτα δε συγκρίνεται με την ομορφιά που φέρνει μια χαμένη άνοιξη!»
Παράλληλη Λογοτεχνία, Λιβάνης. Απόσπασμα.
Θάλεια Κουνούνη
Καλοκαιράκι μου δώσε μου ένα φιλί (κι αντίο...)
Έχω ανάγκη το φιλί σου, ξέρω ότι δεν σου είναι
κόπος, ξέρω ότι η γεύση του θα έχει την αλμύρα
της θάλασσας και το φως του φεγγαριού. Ξέρω
ότι μ’ αγαπάς, πάντα μ’ αγαπούσες κι έκανες τα
πάντα για να με βλέπεις ευτυχισμένο. Φέτος όμως
τα πράγματα αλλάξανε λιγάκι. Μπάνια πολλά δεν
έκανα στις θάλασσες, ούτε επισκέφθηκα νησιά,
ούτε ξενύχτησα με φίλους όπως συνήθιζα πάντα.
Έπρεπε να μείνω εδώ στο κέντρο της Αθήνας για
να προγραμματίσω το χειμώνα μου. Ναι, καλά
θυμάσαι, παλαιότερα ούτε τη λέξη «έπρεπε»
άκουγες από μένα, ούτε και «προγραμματισμός».
Τώρα όμως μεγάλωσα και έμαθα ότι όλα μαζί δεν
γίνονται. Έμαθα τι πάει να πει «προτεραιότητα».
Αν, καθόμουν και τους τρεις μήνες, τώρα δεν θα
είχα καταφέρει τίποτα και η ατζέντα μου θα ήτανε
κενή. Ευτυχώς συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Είναι γεμάτη και αυτό με κάνει ακόμα πιο
ευτυχισμένο. Θα είναι ένας δυνατός χειμώνας και
πέρα για πέρα δημιουργικός. Θα κάνω πράγματα
που μου αρέσουν. Ό,τι έκανα πάντα δηλαδή. Εσύ
από κάποια γωνιά θα με κρυφοκοιτάζεις αλλά μη
μου στεναχωριέσαι. Σε μερικούς μήνες που θα
έρθει πάλι η σειρά σου θα με δεις ανανεωμένο και
θα στα γράψω όλα χαρτί και καλαμάρι. Δώσε μου,
λοιπόν, το φιλί που σου ζήτησα και αντίο...
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Έναν έρωτα να με συντρίψει και μια αγάπη να με παρασύρει... μιαν αυγουστιάτικη πανσέληνο μου έταξες ζωή.... ακούς ζωή;
Κι ακόμα περιμένω... αρνούμαι το φθινόπωρο... λέω να παραμείνω καλοκαίρι... κάλλιο μονάχη μου σ΄ ένα ξερονήσι παρέα με τους γλάρους τους ήλιους... και τα κύματα... κι ας έρθει ένα από αυτά για να με πάρει... γιατί σαν φύγω... μέσα σε ένα κύμα θέλω να χαθώ... ακούς ζωή;
Αρνούμαι τα φθινόπωρα που φέρνουν τους χειμώνες... Ακούς;
Μαίρη Γκαζιάνη
Σήκωσε αέρα. Ακούς τις λεύκες που ξύπνησαν;
Είναι κι η ώρα που όλη η ζωή χωράει σε δυο παλάμες
χωρίς τίποτα να περισσεύει με την ευτυχία τόσο σιωπηλή
που σ΄ αφήνει ν΄ ακούς την αναπνοή της και να την νιώθεις…
Κι οι άνθρωποι που βαριοκοιμούνται ίσως την ονειρεύονται
ίσως κι αυτοί που ξαγρυπνούν, καθώς μετρούν τις ώρες να χαράξει
μια ακόμα μέρα, έτσι για το τίποτα ή από συνήθεια…
Σήκωσε κι η θάλασσα πανιά. Ακούς τα κύματα;
Όλη η φύση ξέρει να ζει και μόνο οι άνθρωποι ονειρεύονται…
Σπύρος Ποταμίτης
¤
Σημείωση:
Η φωτογραφία είναι λεπτομέρεια έργου τού εικαστικού Κώστα Ευαγγελάτου που κοσμεί τον μήνα Σεπτέμβριο στο δεύτερο επετειακό ημερολόγιό του.
Περισσότερα για/από τους γράφοντες:
