Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Τα βιβλία κρύβουν μαγεία, κάνοντάς σε κάποιες φορές να είσαι το καράβι κι άλλοτε η θάλασσα που σε τσακίζει ακυβέρνητο στα βράχια με εξιλέωση και λύτρωση συνάμα.
Μονάχα έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την νέα Ποιητική Συλλογή της πολυβραβευμένης Κερκυραίας Ποιήτριας Μαίρης Μαυρωνά.
Γιατί άγγιξα τις λέξεις της και αφέθηκα σε μυρωδιές αρχαίων ταξιδιών που μ’ οδήγησαν στην θάλασσα του νότου. Ψάχνοντας εκεί γη και νερό να ξεδιψάσω την πόλη που χαράχτηκε στο δέρμα μου αφήνοντας στίγματα από λέξεις σε μαύρο βελούδο.
Γιατί άγγιξα τις λέξεις της και αφέθηκα σε μυρωδιές αρχαίων ταξιδιών που μ’ οδήγησαν στην θάλασσα του νότου. Ψάχνοντας εκεί γη και νερό να ξεδιψάσω την πόλη που χαράχτηκε στο δέρμα μου αφήνοντας στίγματα από λέξεις σε μαύρο βελούδο.
Η πένα της ίδια με άχρονο ξημέρωμα που μετουσιώνεται σε σεληνιακή παλίρροια. Νοσταλγικά ιερή ωσότου ξορκίσει νωχελικά κάποια απόβραδα από εντός σου. Προσμένοντας συνάμα κατανυκτικά την άμαξα του Δειλινού να σεργιανίσει ως τον γάμο της κόλασης, για να σου δώσει ευκαιρία ν’ αναμετρηθείς με την θλίψη σου και στο τέλος ιδανικά να την κερδίσεις.
Κι έπειτα να μονολογείς θαρρετά πως «Πήγαμε μονάχοι ως την Πομπηία» δείχνοντας με το βλέμμα σου στους περαστικούς την ωρίμανση της ενθύμησης του παρελθόντος. Ψιθυρίζοντας συγχρόνως ταπεινά ότι «Αν χαθώ στην επανάληψη, θα ‘ναι Θάνατος. Διότι ο Θάνατος είναι σκοτάδι άτιτλο», προσφέροντας απλόχερα την γνώση σου δίχως ίχνος αγνωμοσύνης στην Μνημοσύνη. Το αντίθετο. Εσύ θα ‘σαι που καρτερικά θ’ αποζητάς την εκρηκτική της έξοδο από εντός σου υπογραμμίζοντας πως «Έτσι συνέβη, κι αν με δεις φωτεινό μες στη νύχτα διαβάτη, αυτή θα είναι που μέσα μου λάμπει».
Σελίδα με σελίδα το μελάνι λαβύρινθους χτίζει κι ερείπια ανασταίνει. Όμοια όλα τους με ψυχές που ψάχνουν ένα χάδι ν’ ακουμπήσουν.
Τούτο είναι το απόσταγμα π’ απόμεινε άσβηστο στην καρδιά μου. Με την Ποιήτρια Μαίρη Μαυρωνά να μας μυεί αγόγγυστα και τελετουργικά σε όσα αφήσαμε στα χέρια του χρόνου, μα που για να διατηρηθούν αναλλοίωτα χρειάζονται αισθήματα, εικόνες μα και νοσταλγία.
...κι αυτό που σημάδεψε την ψυχή μου ήταν μια ρίζα μύθου να με ωθεί να ονειρεύομαι γιατρεύοντας εξομολογητικά της ζωής μου τις σιωπές...
Λίγα λόγια για την Ποιήτρια Μαίρη Μαυρωνά:
