Της Καλλιόπης Δημητροπούλου
Για τα φεγγάρια της σιωπής
πάνω από τις μεγάλες πολιτείες
θέλω να μιλήσω.
Τα φορώ κατάσαρκα τις γιορτές και κρυώνω.
Ανάμεσα στα σοκάκια της θλίψης,
στις άστεγες πλατείες με τα μοναχικά παγκάκια
τριγυρίζουν και ντύνονται ζητιάνοι
μπροστά στα ακρωτηριασμένα αγάλματα της πόλης.
Η σιωπή τους μεγαλώνει με τις επιταχύνσεις της ημέρας
και περιφέρουν τη μοίρα τους στα γυμνά πάρκα
με τα κλαδιά των σκοτεινών δέντρων
-Λερναίες Ύδρες- να κλαδεύουν κεφαλές στο ημίφως.
Κι εκεί κοντά στο γέρμα της κουρασμένης τους ανάσας
μεταμφιέζονται σε άλαλες σκιές που χάνονται
κάτω από τις υπόγειες διαβάσεις.
Η μυρωδιά της όξινης βροχής ξεμακραίνει για λίγο
και αφυδατώνονται των σταυρωμένων τα κόκαλα.
Γεύσεις ξινές οι ανάγκες μετριάζουν τις εξάρσεις τους
σαν ανταμώνουν με τις κουρνιασμένες ελπίδες
στο κορμί της νωπής από την υγρασία κουβέρτας.
Η μουσική μελωδία που φτάνει
από μια ξεχασμένη μπάντα της μνήμης
μοναδικό καταφύγιο στα άσαρκα όνειρά τους.
Για τα φεγγάρια της σιωπής
κάτω από τις μεγάλες πολιτείες
σας μιλώ.
Τα φορώ κατάσαρκα τις νυχτιές και κρυώνω.
Copyright © Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου All rights reserved, 02/01/2016
Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα, Τα φεγγάρια της σιωπής, είναι επιλογή της ίδιας
Περισσότερα της Καλλιόπης Δημητροπούλου:
