Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Μιας γέννησης μάνα
στα στραφταλιστά της μνήμης γλιστρά
και υποκλίνεται
με θαυμαστικά και επιφωνήματα μάτια
στο τρυφερό της άνοιξης βλαστάρι της.
Με έμφαση στην πολυσέλιδη ώρα
αποσιωπά του τοκετού τις οδύνες
από το πρόσωπο της εγκυμονούσας αναμονής
και ενέχυρο βάζει
την εύτοκη μέρα του νιόφερτου ήλιου
στη θαλπωρή των αγγιγμάτων
στων ματιών τις υδρορροές
στο σούρσιμο της παλάμης
πάνω από τα νήπια των δαχτύλων τα χάδια.
Το ευτυχές της εαρινής νεοφάνειας
χαμηλώνει από τα ψηλά παραθύρια του χρόνου
και κοιμάται παραμύθι γλυκό
στο παιδικό μαξιλάρι του ύπνου.
Αλήθεια πώς κωπηλατεί
ο παφλασμός της θάλασσας
στο φρέσκο του καραβιού τ' ανέμισμα;
Διαστέλλεται ολάκερη η μέρα
όταν η μνήμη ομιλεί.
Στον Γ.
Copyright © Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου All rights reserved, 13/3/2016
Το κολάζ που συνοδεύει την ποίηση δημιουργήθηκε τον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο, Μητέρα και παιδί δίπλα σε συντριβάνι,1901, Μητροπολιτικό Μουσείο της Ν. Υόρκης, και είναι επιλογή της ίδιας.
Δείτε και αυτό:
