Έχω και καρδιά
Κάποια βιβλία κυκλοφορούν ελεύθερα. Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές αλλά τις περισσότερες δεν αντιλαμβανόμαστε τα μεγέθη αυτής της ελευθερίας. Στο διαδίκτυο υπάρχουν χιλιάδες τέτοια αναγνώσματα άνευ δεσμών, και δεσμοφυλάκων, τα οποία περιμένουν καρτερικά τους δικούς τους αναγνώστες όπως και όλα τα υπόλοιπα που λανσάρονται στις προθήκες. Μόνο που αυτά δεν απαιτούν καμία οικονομική συναλλαγή για να υπάρξουν.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι κι αυτό. Μια συλλογή -ποιημάτων, πεζογραφημάτων, πεζοποιημάτων και πεζών- του Ανδρέα Γιαννόπουλου το οποίο αν δημιουργούσαμε έναν τόμο με τους κακούς Έλληνες συγγραφείς αντίστοιχο εκείνου που έφτιαξε ο Τέος Ρόμβος για τους κακούς Αμερικανούς (δείτε το ανθολόγιο εδώ) θα έμπαινε αβίαστα. Κι όταν λέμε "κακούς" δεν αναφερόμαστε στην κυριολεκτική σημασία της λέξης, ούτε για το πρόσωπο ούτε για τα έργα του. Η χρήση του επιθέτου αφορά την ελευθεριότητα της έκφρασης, τον αντισυμβατισμό, το "σκέφτομαι έξω από το κουτί", την απουσία φίλτρων, την ανακολουθία κανόνων... την καθαρή, ατόφια, αυθόρμητη σκέψη...
Αν λέγαμε "τους άτακτους Έλληνες" και αντίστοιχα "τους άτακτους Αμερικανούς" ίσως να αποφεύγαμε την όποια παρερμηνεία;
Τέλος πάντων, η ολοκληρωμένη συλλογή βρίσκεται εδώ ενώ παρακάτω συνυπάρχουν (και) τρία έργα.
Τα προφυλακτικά ή την προφύλαξη;
Επειδή, έπεσε κι έσπασε
από την απροσεξία και των δύο,
κι αφού σταματήσαμε να γαμάμε
τον διάολο και το Θεό
ας πάρει ο καθένας το δικό του,
κι ας πιούμε.
Αν έσπαγε απ' τα χέρια μόνο του ενός, ε;
Δε θα το συζητούσαμε.
Δε θα το κολλούσαμε.
Γι' αυτό...,
Ό,τι σπάει -
δεν ξανασπάει.
***
Απόμεινε.
Στα ξημερώματα
μαζεύονται τα πολυτιμότερα, ρε.
Πάνω στο κύμα
πάμε όπου η φορά μας πάει.
Υπάρχει μια διαφορά στα ξημερώματα.
Ανάμεσα στο ύψος και στο βάθος.
Το περνάμε, μας περνά -
κι ελάχιστα πριν το τέλος -
συμφωνούμε.
Να μια αξία.
Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, συμμετέχοντας στην πρό(σ)κληση του Πλοκόλεξου μιλάει για το βιβλίο του:
Το πέμπτο στη σειρά βιβλίο μου, με τίτλο “Γάμα το ίματζ. Έχω και καρδιά”, περιέχει 50 ποιήματα και 10 πεζά, που γράφτηκαν τον τελευταίο χρόνο και κυκλοφορεί ελεύθερο από πνευματικά δικαιώματα. Οι βιωματικές μαύρες και κόκκινες ιστορίες που με τον δικό μου τρόπο γράφτηκαν, φέρουν την ίδια αγωνία που έχουν όλα μου τα γραπτά και το συναίσθημα αυτό που με κρατά ζωντανό να συνεχίζω, πες σαν τίγρη, το ταξίδι της ζωής μου. Ηρωικό ή όχι, κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία για νέες μάχες, για νέες εμπειρίες. Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο φίλος μου, Χρήστος Διαμάντης με φωτογραφία του και μπορείτε να διαβάσετε και να αποθηκεύσετε το βιβλίο, δωρεάν.
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Τι μου θυμίζει.
Κάθομαι που λες
και τα γράφω
μη τα ξεχάσω
και
μην με ξεχάσουν.
Κάνω ότι κάνω
κάποτε τα έβαζα
όπως ήταν
φρεσκογραμμένα
στο ψυγείο -
φρεσκοσφαγμένα
μη βρομίσουν -
γεμίσαμε μύγες
και μετά -
από καμιά βδομάδα πες
τα έβγαζα απ' το συρτάρι
απ' την τσέπη
τα έψαχνα στη τσάντα.
Βγαίναν -
και τρέμαν
από το ψυγείο
τα έτρωγα
πίνοντας μπίρα
κι έλεγα -
Forget about the rest -
Remember I'm your quest.
Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος σημειώνει:
Η λέξη ΤΙΓΡΗΣ όπως κατάλαβες με δυσκόλεψε οπότε μένει! Ας αλλάξουμε την "τέλος" με την λέξη "όνειρο", παρακαλώ.
Περισσότερα από/για τον ίδιο:
