Γράφει ο Χρίστος Μαβόγλου
Αφήνω το αλάτι πάνω μου, όσο μπορώ. Καθυστερώ όσο μπορώ το πλύσιμο του σώματος. Αλάτι το σώμα σου. Θυμάμαι. Αλάτι η γεύση σου. Όχι στο πρώτο άγγιγμα. Μετά την πρώτη σταγόνα ιδρώτα. Να αρχίσεις να ξεχνάς ποια είσαι. Σε νίκαγα, θυμάσαι; Σε νίκαγα κι ένιωθα παντοδύναμος. Όταν το χρειάζομαι, αυτό φέρνω στη θύμησή μου. Τις νίκες μου. Στηρίζω έτσι λίγο τον εγωισμό μου.
Αλάτι το σώμα σου. Και η θάλασσα αλάτι είναι. Θάλασσα το σώμα σου. Μπαίνω μέσα της και κολυμπάω. Κολυμπάω, όπως πάλευα με σένα, κολυμπάω στη θάλασσα, παλεύω στο σώμα σου. Κολυμπάω στο σώμα σου, παλεύω στη θάλασσα. Παίρνω μια ανάσα και συνεχίζω. Χάνομαι όσο πιο μακριά μπορώ να πάω. Χάνομαι όσο μπορώ να χαθώ σε ένα κρεβάτι. Δεν έχει άκρες το κρεβάτι. Δεν έχει άκρες ούτε η θάλασσα. Δοκιμάζω τα όριά μου. Δοκιμάζω τα όριά σου.
Μου το είχες πει. Δεν θα νικούσα πάντα. Το ήξερα. Δεν θα καταφέρνω πάντα να φτάνω στην όχθη. Κάποια στιγμή θα χάσω. Κι εσύ θα με κοιτάς θυμωμένα και δεν θα θες να με δεις ξανά. Κάποια στιγμή θα χάσω. Δεν θα καταφέρω να φτάσω στην ακτή. Θα καταπιώ λίγο νερό. Θα μου κοπεί η αναπνοή. Θα νιώσω, να βυθίζομαι. Και κάπου εκεί θα σταματήσω να παλεύω. Θα δω τα μάτια σου και θα ξέρω αυτό ήταν. Θα δω το βάθος του νερού και θα θυμηθώ πως έχω βρεθεί ξανά εκεί κάτω.
Το πρώτο έγινε. Σταμάτησες να με βλέπεις. Ήταν να μη με δεις με συμπόνια. Αμέσως μετά όλα έσβησαν στο βλέμμα σου. Ποτέ δεν κάνεις έρωτα από συμπόνια. Δεν θα ήμουν εγώ ο πρώτος. Τώρα περιμένω το δεύτερο με καρτερία. Έρχεται κι αυτό με τη σειρά του.
Copyright © Χρίστος Μαβόγλου All rights reserved, Ιούνιος 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες έργου του Rafal Maleszyk
Του ίδιου:
