Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Στρέφω το βλέμμα στον κήπο
που χρόνια έχει θρασέψει...
Δυο τρία παλιά μελανοδοχεία
-ομίχλη υγραίνει τον χώρο,
έλιωσε παρατημένο το λευκό το χαρτί-
κι εκείνη η φθαρμένη καρέκλα
των παιδίσιων κυμβάλων
άλλαξε σχήμα.
Μοιάζει με θλιμμένο παλιάτσο
σε άδεια σκηνή.
Καθώς πλησιάζω
στρέφει το πρόσωπό της
κλείνει το στόμα
κι αρνείται να με αναγνωρίσει.
Νυχτώνει καιρό.
Οι ρυτίδες της γινήκαν στριφνές αυλακιές
πιότερες οι απουσίες
οι όργητες γιγάντιες δρασκελιές
και φυγαδεύουν λιμνάζοντα αισθήματα
από το εγκαταλειμμένο στρατόνι.
Αγγίζω ένα τέλι
από τη σκιερή της σιωπή.
Μα πόσο λυπάμαι
που δεν κορφοκόπησα εδώ και χρόνια
τα τόσο σπουδαία της άνθια.
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 13/8/2016
