Το «Όνειρο… Απατηλό» είναι ένα βιβλίο που η προσωπική μου αίσθηση οδηγεί στις σκέψεις πως πρόκειται είτε για προσωπικά βιώματα του συγγραφέα είτε για μια οικεία προς αυτόν, αληθινή ιστορία την οποία και θέλησε να μας την μεταφέρει, μετουσιώνοντάς της σε ένα εφόδιο ελπίδας για την ζωή μας.
Γιατί όταν επιμένεις ν’ αγωνίζεσαι για το δικό σου άδολο όνειρο, αργά ή γρήγορα οι προσπάθειες σου αποκτούν πάντα το προσδοκώμενο αντίκρισμα…
Η υπόθεση του έργου φαντάζει απλή, μα είναι περιεκτική από νοήματα και στιγμές στις οποίες ο καθένας μας μπορεί ν’ αναγνωρίσει και ως κομμάτι της δικής του ζωής.
Εκείνος, ο Κίμωνας, είναι επαγγελματίας φωτογράφος που πηγαίνει όπου τον καλεί η δουλειά του. Αυτό σημαίνει ότι την μια στιγμή μπορεί να αποθανατίζει όσα συμβαίνουν σε μια θεατρική παράσταση και την επόμενη να φυλακίζει στη μηχανή του εικόνες της Κωνσταντινούπολης ή να βρίσκεται στην Ρόδο για μια δουλειά σχετικά με την διαφήμιση ενός τοπικού ξενοδοχείου.
Πέραν ωστόσο αυτής του της ιδιότητας κουβαλά και κάτι άλλο στην ψυχή του. Μια ετικέτα αόρατη για όλους τους άλλους, στην οποία και συνοψίζονται όλα όσα θέλει να κρύψει και να ξεχάσει από το παρελθόν του: Μοναξιά έπειτα από μια σχέση που τον άφησε να μετρά τα συντρίμμια του.
Εκείνη, η Ελπινίκη, είναι ηθοποιός του θεάτρου, μ’ ένα μαγευτικό χαμόγελο στο πρόσωπό της και μια ιδιαίτερη ματιά, που μόνο ένας μοναχικός φωτογράφος θα μπορούσε να νιώσει, να καταλάβει και να διαισθανθεί τί κρύβει μέσα της. Γιατί το αόρατο βάρος που κουβαλούσε στους ώμους της -άγνωστο για πόσο ακόμη- προερχόταν από την πρώτη εγκυμοσύνη της που τελικά οδηγήθηκε σε αποβολή. Αν και ξαναπροσπάθησε με τον πρώην άντρα της, αποδείχτηκε πως δεν ήταν τόσο εύκολο να αποκτήσει μωρό. Αυτή ήταν άλλωστε και η μόνη αιτία που σύντομα οδηγήθηκαν στον χωρισμό…
Με το μέλλον να φαντάζει θρυμματισμένο στα μάτια της, πως θα μπορούσε άραγε ν’ αποκτήσει ξανά την ανάγκη της για ζωή;
Ως συνδετικός κρίκος των δύο αυτών προσώπων, στέκει ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Παύλος, που καλεί τον Κίμωνα να τραβήξει φωτογραφίες απ’ το έργο τους. Μια παράσταση όπου πρωταγωνίστρια είναι η Ελπινίκη…
Σύντομα όλα αλλάζουν στις ζωές των ηρώων μας: Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται, στην αρχή φευγαλέα, μα πριν το καταλάβουν έχει μπει ήδη ο πρώτος σπόρος μέσα τους για να γεννήσει το προσδοκώμενο καρδιοχτύπι.
….και κάπως έτσι «Η αρχή για το ταξίδι έγινε, ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. Δε ξέρεις ποτέ εάν φτάσεις, η ζωή δεν είναι προβλέψιμη, δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλεις…»[1]
Το βιβλίο του Γιάννη Αποστολόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
[1] Σελ.27 «Όνειρο… Απατηλό», Γιάννης Αποστολόπουλος, Εκδ. ΟΣΤΡΙΑ, 2016
Ο έρωτας, η μοίρα, το παιχνίδι της ζωής. Μια συνάντηση που μπορεί να αλλάξει την ζωή σου, κανένας δεν ξέρει την συνέχεια στο σενάριο της ζωής. Μια στιγμή που μπορεί να γεμίζει με χρώματα την μουντή και άχρωμη ύπαρξη του ανθρώπου. Ένα βλέμμα αγάπης, ένα τρυφερό χάδι. Ένα παιδί ως καρπός του έρωτα, ως ένα θαύμα.
Οι ήρωες ετούτης της ιστορίας βρίσκουν τον δρόμο τους, αφού πρώτα πάλεψαν με τους δαίμονες τους και τους νίκησαν. Έθαψαν για πάντα το παρελθόν. Ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον.
Η Ελπίδα νίκησε…
