Παρά την πρώτη εντύπωση που δίνει το όνομά του το έργο της Χριστίνας Σαμπανίκου αν το σκεφτείς επιφανειακά περνά το ακριβώς αντίθετο κλείνοντας περισσότερο προς ένα μείνε εδώ, ή μη φεύγεις, αλλά αν το κοιτάξεις πιο βαθιά θα σου ψιθυρίσει ένα κάνε μεταβολή και έλα πάλι στην αρχή του τέλους (εκεί που "στράβωσε" η κατάσταση) για να τα κάνεις όλα ξανά, σωστά. Και πότε ήταν αυτό το σημείο, θα ρωτήσεις. Για να το καταλάβεις, η συγγραφέας έχει σκαρφιστεί ένα μελλοντολογικό θρίλερ κωμωδίας που εκτυλίσσεται στην Αθήνα (του μέλλοντος) και συγκεκριμένα το έργο μάς συστήνει δύο γυναίκες που επιβιώνουν σε ένα αφιλόξενο, δυστοπικό, χαοτικό, και άκρως μελαγχολικό, αδιέξοδο κόσμο. Κάποτε στο μέλλον, λοιπόν, δεν υπάρχουν βασικά αγαθά, δεν υπάρχει διαδίκτυο, δεν υπάρχει τίποτα παρά αέρας. Η πόλη έχει μετατραπεί σε ένα ανοίκειο σε/για εμάς σουρεαλιστικό περιβάλλον και όλες οι κοινωνικές συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί προς μια χείριστη εκδοχή. Κι αν ο άνθρωπος είναι τελικά ένα προσαρμοστικό πλάσμα, θα πρέπει να προσέξει πού και πώς θα προσαρμοστεί, γιατί ποιος είναι εκείνος που αντέχει ένα τόσο τρομακτικό παρόν-μέλλον και έναν κόσμο που καταρρέει τάχιστα;
Όπως καταλαβαίνετε, οι δύο αδερφές πρέπει να απαλλαγούν από μια άθλια θέση -μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά- στην οποία βρίσκονται εθελοντικά και υποχρεωτικά μαζί. Στην παρέα τους περιπλέκεται ένας αινιγματικός επισκέπτης που θέτει νέες διαστάσεις προκαλώντας θέματα και σκηνές. Ένα τρίο -ή τετράδα τελικά; Μη ξεχνάμε τον μπάτλερ, αν είναι μπάτλερ γιατί μπορεί να είναι και φάντασμα, ιδεόγραμμα...- που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας ενώ βιώνει τραγελαφικές δυσκολίες. Δυσκολίες γιατί αυτή η μελλοντική Αθήνα που προτείνει η παράσταση είναι τελείως αφιλόξενη για όντα πλάσματα και τραγελαφικές επειδή η προσέγγιση είναι κωμική.
Μια αδιόρατη ειρωνεία χτυπά το μυαλό σου όταν σβήσουν τα φώτα καθώς σε πλήθος περιπτώσεων είχες πιάσει τον εαυτό σου να χαχανίζει με ατάκες που κάτω από άλλο πρίσμα θα ήταν δραματικές, και μόνο. Περίεργη, θα σκεφθείς, που είναι η δύναμη του θεάτρου! Πώς μπαίνουν τα δράματα στο μαγικό της καλειδοσκόπιο και γίνονται αστεία για γέλια! Πόση φρίκη κρύβουν πλάκες που γίνονται στην σκηνή, πόσο πόνο! Οι ίδιες οι ηρωίδες είναι καρεκλάνθρωποι... Μάλλον, καλύτερα, είναι άνθρωποι-καρέκλες (πρώτα άνθρωποι και μετά καρέκλες γιατί έχουν ψυχή τελικά) που "ρίζωσαν" από τη στασιμότητα της εποχής τους και απλά έμειναν εκεί... ακούνητες -που να πήγαιναν σε έναν κόσμο χωρίς προοπτική; Ασάλευτες μέχρι γελοίου -κίνητρο μηδέν. Κι αν κάποτε θα ήθελαν να κάνουν κάτι δε θα μπορούσαν πια γιατί θα είχαν ξεχάσει -να ζουν, να αγωνίζονται, να φεύγουν(;), να πηγαίνουν...
Η Χριστίνα Σαμπανίκου με τη Βίκυ Αδάμου "ζωγραφίζουν" έναν κόσμο που δε θα ήθελες να γνωρίσεις αλλά κατά βάθος ξέρεις ότι δεν είναι απρόσιτος. Τον έχεις συναντήσει τούτο τον κόσμο ή τον έχεις οραματιστεί κι εσύ, όμως τις άσχημες προβλέψεις τις κρύβεις καλά κάτω από το μαξιλάρι... μη τύχει και ξυπνήσουν τον εφιάλτη σου (ή σε ξεβολέψουν). Ε, λοιπόν, είναι μια ευκαιρία να πιστέψεις ότι ο εφιάλτης είναι κιόλας εδώ κι αν δράσεις τώρα (σήμερα), αύριο δε θα 'ναι αργά.
'Η μήπως είναι ήδη αργά;
Ή μήπως ποτέ δεν είναι αργά;
Την σκηνή κατακτούν υπέροχα ακινητοποιημένες οι Χριστίνα Σαμπανίκου και Βίκυ Αδάμου μαζί με τον Θανάση Ζερίτη. Θα απολαύσεις την απίθανη παραστασιοποίηση-πρόταση της Βίκυς Αδάμου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία -μαγικά- και τα φοβερά κοστούμια by Lazy Boy που ιδανικότερα δε θα μπορούσες να σκεφθείς. Θα παρακολουθήσεις σύγχρονο φρέσκο θέατρο με πνεύμα και πρωτόφαντα ευρήματα που θα σε κάνει να γελάσεις κατά τη διάρκεια και να προβληματιστείς μετά. Θα ακούσεις ένα απίθανο κείμενο το οποίο ως δομή χωρίζεται σε δύο μέρη: το αναγνωριστικό μέρος που μας συστήνει τις δύο ηρωίδες και το μέρος της ανάπτυξης, κορύφωσης και λήξης, που το συνοδεύουν μοναδικά οι επιλογές του Σταύρου Γιαννουλάδη ενώ η ιδανική του διάρκεια αφήνει μόνο καλές εντυπώσεις (μικρότερο θα ήταν λίγο και μεγαλύτερο θα έδειχνε τραβηγμένο).
Όπως καταλαβαίνετε, οι δύο αδερφές πρέπει να απαλλαγούν από μια άθλια θέση -μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά- στην οποία βρίσκονται εθελοντικά και υποχρεωτικά μαζί. Στην παρέα τους περιπλέκεται ένας αινιγματικός επισκέπτης που θέτει νέες διαστάσεις προκαλώντας θέματα και σκηνές. Ένα τρίο -ή τετράδα τελικά; Μη ξεχνάμε τον μπάτλερ, αν είναι μπάτλερ γιατί μπορεί να είναι και φάντασμα, ιδεόγραμμα...- που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας ενώ βιώνει τραγελαφικές δυσκολίες. Δυσκολίες γιατί αυτή η μελλοντική Αθήνα που προτείνει η παράσταση είναι τελείως αφιλόξενη για όντα πλάσματα και τραγελαφικές επειδή η προσέγγιση είναι κωμική.
Η Χριστίνα Σαμπανίκου με τη Βίκυ Αδάμου "ζωγραφίζουν" έναν κόσμο που δε θα ήθελες να γνωρίσεις αλλά κατά βάθος ξέρεις ότι δεν είναι απρόσιτος. Τον έχεις συναντήσει τούτο τον κόσμο ή τον έχεις οραματιστεί κι εσύ, όμως τις άσχημες προβλέψεις τις κρύβεις καλά κάτω από το μαξιλάρι... μη τύχει και ξυπνήσουν τον εφιάλτη σου (ή σε ξεβολέψουν). Ε, λοιπόν, είναι μια ευκαιρία να πιστέψεις ότι ο εφιάλτης είναι κιόλας εδώ κι αν δράσεις τώρα (σήμερα), αύριο δε θα 'ναι αργά.
'Η μήπως είναι ήδη αργά;
Ή μήπως ποτέ δεν είναι αργά;
Συντελούν:
Κείμενο: Xριστίνα Σαμπανίκου
Σκηνοθεσία: Bίκυ Αδάμου
Φωτισμοί: Παύλος Μαυρίδης
Επμέλεια Μουσικής: Σταύρος Γιαννουλάδης
Φωτογραφία/Γραφικά: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Σκηνικά- Κοστούμια: Lazy Boy*
Γραφιστική Επιμέλεια: Σπύρος Κοντογιώργης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άντζη Βαλσαμή
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Ερμηνεύουν οι: Bίκυ Αδάμου, Θανάσης Ζερίτης, Χριστίνα Σαμπανίκου.
Στο Θέατρο Άβατον (Ευπατριδών 3, Γκάζι, 2103412689) κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 μέχρι τις 29 Οκτωβρίου 2016.
Διάρκεια: 70'
