Πρόκειται για το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο διαμάντι του κόσμου, η αξία του πραγματικά ανεκτίμητη! Όμως το διαμάντι έχει ένα μικρό ελάττωμα αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα θα διακρίνεις έναν ροζ πάνθηρα! Την προστασία του διαμαντιού έχει αναλάβει ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου, ο διάσημος επιθεωρητής Jacques Clouseau.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το 1963 μια σειρά ταινιών που όρισαν την έννοια της τρελής κωμωδίας.
Οι ταινίες με τις οποίες θα ασχοληθούμε κυρίως έχουν όλες 3 κοινά χαρακτηριστικά.
Στην σκηνοθεσία τον Blake Edwards, στο ρόλο του επιθεωρητή Clouseau τον Peter Sellers και στην μουσική τον Henry Mancini.
Τα γενικά χαρακτηριστικά του επιθεωρητή Clouseau
Ο Jacques Clouseau, επιθεωρητής (αργότερα αρχιεπιθεωρητής) της Γαλλικής Ασφαλείας (Sûreté) του Παρισιού έχει πολλά θετικά χαρακτηριστικά.
Ας δούμε μερικά:
Είναι αφοσιωμένος στο καθήκον, πιστός στο γράμμα του νόμου, ευγενικός στη συμπεριφορά του, είναι τίμιος, είναι ατρόμητος, εργατικός, ειδικός στις πολεμικές τέχνες, κυρίως στο καράτε, έχει παροιμιώδη ψυχραιμία και είναι άσος στις μεταμφιέσεις.
Όταν βρίσκεται σε αποστολή φοράει πάντα τα ίδια ρούχα, μια παραδοσιακή βρετανική καμπαρντίνα τύπου "trench coat", ένα fedora καπέλο κυνηγιού και ψαρέματος και μαύρα γάντια.
Πολλές φορές, κυρίως όταν ανακρίνει υπόπτους, επαναλαμβάνει την προηγούμενη σωστή πρόταση, που λίγο πριν είχε αγνοήσει, σαν δική του...
Χαρακτηριστική είναι επίσης και η προφορά του, δεν λέει το "ο" και όπου "ο" βάζει το "ε".
Οπότε αν σκάσει "βόμβα" την προφέρει "βέμβα" (bemb αντί για bomb).
Κάποιο λιγότερο θετικό χαρακτηριστικό του επιθεωρητή, είναι η πρωτοφανής αδεξιότητα που έχει και η οποία τον οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις, που σχεδόν πάντα καταλήγουν στην ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής που βρίσκεται.
Ο ίδιος είναι απίστευτα τυχερός και "σώζεται" τις περισσότερες φορές μόνο χάρη σε συμπτώσεις.
Τις περισσότερες φορές όμως, θα βρεθεί στο νερό, με το οποίο έχει μια καλή σχέση και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί που σχεδόν πάντα καταλήγει βρεγμένος...
Μαζί με τον επιθεωρητή Clouseau, συμβιώνουν άλλοι 4 χαρακτήρες που αξίζει να αναφέρουμε.
Ο "κίτρινος" φίλος του, Cato Fong, ο οικιακός βοηθός του επιθεωρητή, ο οποίος έχει την αυστηρή και απαράβατη εντολή από τον Clouseau να του επιτίθεται συνέχεια και σε απρόβλεπτους χρόνους ώστε να κρατά τον επιθεωρητή σε ετοιμότητα. Η μάχη συνήθως καταλήγει με τον Cato Fong τραυματισμένο και στο νοσοκομείο.
Ο καθηγητής Auguste Balls ή Dr. Balls, που διατηρεί μαγαζί με μεταμφιέσεις από όπου ο επιθεωρητής αγοράζει τις "έξοχες" και πολύ επιτυχημένες μεταμφιέσεις του.
Η ατάκα που συνηθίζει ο Balls να υποδέχεται τον Clouseau είναι: "...When duty calls, look no further, you've got Balls!..."
O Sir Charles Lytton που επίσης κυκλοφορεί και με τα ψευδώνυμα "The Notorious Phantom" και "The Juggler", είναι ο κυριότερος "εχθρός" του επιθεωρητή και ο σταθερά υπ΄ αριθμόν ένα ύποπτος σε κάθε κλοπή του διαμαντιού του ροζ πάνθηρα.
Και τέλος ο αρχιεπιθεωρητής Charles Dreyfus, προϊστάμενος του Clouseau που όμως μισεί θανάσιμα τον επιθεωρητή, μιας και καταλήγει πάντα τραυματίας εξαιτίας της αδεξιότητας του Clouseau.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του είναι: "Αν υπήρχαν 10 Clouseau ο πλανήτης θα είχε καταστραφεί".
Ο αρχιεπιθεωρητής Dreyfus συχνά καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική αφού αδυνατεί να ελέγξει τα δολοφονικά ένστικτα που τρέφει για τον Clouseau.
Στην εισαγωγή και στο τέλος κάθε ταινίας εμφανίζεται με την μορφή κινουμένου σχεδίου η θρυλική και γνωστή σε όλους φιγούρα του ροζ πάνθηρα. Εμπνευστής και δημιουργός του περίφημου καρτούν ήταν ο Fritz Freleng,
Οι τίτλοι ήταν τόσο δημοφιλείς που το στούντιο που είχε αναλάβει την παραγωγή της ταινίας, δημιούργησε και μια σειρά animation μικρού μήκους.
Οι περιπέτειες του καρτούν δεν είχαν ωστόσο σχέση με τις περιπέτειες του επιθεωρητή Clouseau.
Στα καρτούν αρχικά (και για πολλά χρόνια) δεν υπήρχε κανένας διάλογος, αλλά υποστηρίζονταν μόνο από τη χαρακτηριστική μουσική σαξοφώνου του Henry Mancini.
Η πρώτη ταινία γυρίστηκε το 1963, η τελευταία το 2009.
Όμως αυτές που συμμετείχε ο Peter Sellers σαν Clouseau θα είναι τελικά 5 και η τελευταία θα γυριστεί το 1978.
- Ο Ροζ Πάνθηρας (1964)
- Λαγωνικό 24 Καρατίων (1964)
- Η Επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα (1975)
- Ο Ροζ Πάνθηρας Ξαναχτυπά (1976)
- Η Εκδίκηση του Ροζ Πάνθηρα (1978)
Ο Peter Sellers θα πεθάνει στις 24 Ιουλίου 1980 από καρδιακή προσβολή.
Δυο χρόνια μετά το θάνατό του ο Blake Edwards, θα σκηνοθετήσει την ταινία
- Στα Ίχνη του Ροζ Πάνθηρα (1982)
στην οποία χρησιμοποιήθηκαν σκηνές που ο Sellers είχε γυρίσει πριν το θάνατό του για τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς.
Την επόμενη χρονιά ο Edwards, θα κάνει άλλη μια ταινία
-Το Φάντασμα του Ροζ Πάνθηρα (1983)
στην οποία τον Clouseau θα υποδυθεί σε έναν σύντομο αλλά αποτυχημένο ρόλο ο Roger Moore.
Η τελευταία ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Blake Edwards με θέμα τον ροζ πάνθηρα θα είναι το 1993
- Ο Γιος του Ροζ Πάνθηρα (1993).
Στην ταινία ο Roberto Benigni, νόθος γιος του επιθεωρητή Clouseau, που ξεπερνά σε γκάφες τον πατέρα του, ψάχνει να βρει τους απαγωγείς μιας πριγκίπισσας.
Όμως ούτε αυτή η ταινία θα καταφέρει να σταθεί αντάξια σε αυτές που έκανε ο Sellers.
Το 2006 και το 2009 χωρίς τον Blake Edwards πια στην σκηνοθεσία, την σκυτάλη στο ρόλο του επιθεωρητή Clouseau θα πάρει ο Steve Martin, με παρόμοια τραγικά αποτελέσματα.
Blake Edwards και Peter Sellers
Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι οι δυο άντρες είχαν μια πολύ δύσκολη σχέση όπου οι εντάσεις και οι προστριβές ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ο Sellers δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τις ταινίες με θέμα τον ροζ πάνθηρα και τις έκανε κυρίως για τα χρήματα που του απέφεραν.
Λέγεται ότι όταν άκουσε για πρώτη φορά τον τίτλο "Ροζ Πάνθηρας" αναφώνησε πως του θύμιζε στριπτιζάδικο, όπως επίσης φημολογείται ότι η πρώτη επιλογή του Edwards για τον ρόλο του επιθεωρητή δεν υπήρξε ο Sellers αλλά ο Peter Ustinov.
Όπως και να έχει, σε αυτούς τους δύο οφείλουμε τον θρυλικό ροζ πάνθηρα.
Ο Peter Sellers κυρίως χάρη στον επιθεωρητή Clouseau δικαιωματικά πήρε μια θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους κωμικούς ηθοποιούς όλων των εποχών.
Σαν τελευταία ανάμνηση θα κλείσω αυτό το κείμενο, με μια σκηνή από την ταινία που πάντα ήθελε να γυρίσει ο Sellers, το Being There, όπου τον θυμάμαι λίγο πριν τελειώσει η ταινία, να περπατά πάνω στο νερό. Ένα στοιχείο που είχε τόσο καλή σχέση και στο οποίο πάντα κατέληγε σαν επιθεωρητής μετά τις επικές γκάφες του.
Γιώργος Περισανίδης
