Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Στέκω παράταιρα
κι αδράχνω τα προπατορικά μου.
Στο σύθαμπο μέλλον αιωρείται
της οικουμένης το ακυβέρνητο
στου ριζιμιού το σπιτικό κατοικεί η αγρύπνια
χάσκουν στο λίκνο τους τα απόβλητα όνειρα
κρυσταλλώνει το αρμυρόσκαφτο στέρνο
και στέκει όλο αξόδευτο.
Ποιος αγοράζει νεκρούς;
-θα μου πείτε-.
Σωστά
μονάχοι στη ζωή
διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους
μονάχοι και στο θάνατο.
Μια θάλασσα σπαργάνωσα με ήλιο
από εκείνη τη δοξαστική του Ελύτη ηλιόπετρα
την αλεύκαντη στους αιθέρες.
Στο κορμί της σοδεύω το εύρρωστο ήμαρ
εκειό που μας έχει απομείνει.
«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»*
και ο Αντώνιος απολείπειν Θεόν, ποιητά μου.
Ο αόρατος θίασος
δεν εφημερεύει πλέον με εξαίσιες μουσικές
δε νυχτεύει στο σφρίγος της Αλεξάντρειας
αθρήνητη η πόλις εάλω.
Ολονυχτίς τραβούσαμε κουπί
βάρκα τη βάρκα και πιάσαμε ξέρα.
Κανείς δεν εγνώριζε για το φονικό
μονάχα κάποιοι ναύτες
κάτι ψιθύρισαν στο λοστρόμο
σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι.
*Κ. Καβάφης
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 2 Νοεμβρίου 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες πίνακα του Διογένη Παπαδόπουλου
Της ίδιας:
Αμφίδρομη μέτρηση
Ατάξιδο
Στο πρώτο μου φως
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες πίνακα του Διογένη Παπαδόπουλου
Της ίδιας:
Αμφίδρομη μέτρηση
Ατάξιδο
Στο πρώτο μου φως
