Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Με το άχρωμο φύλλο της γης
με τύλιξαν.
Εκεί κατοικώ
ανθρώπου πληγή
κι ονείρου εγερμένη βραχνάδα.
Στο σύγκριο ανοίγει η σχισμάδα του κόσμου,
είναι η ώρα που ο πόνος με θλίβει στο στέρνο.
Τα χιονισμένα πέλματα της θάλασσας
τινάζουν τα πένθιμα ρούχα,
ρουφούν το απέραντο δάκρυ
και λικνίζονται στους κλαυθμούς της καρδιάς.
Τα κρυσταλλωμένα βλαστάρια
-παιδιά θα τα νομάτιζε στο μέλλον ο χρόνος-
τα φτερά τους διπλώνουν,
σφαλίζουν το άωρο βλέμμα
και κοιμούνται για πάντα αθόρυβα.
Στα χαρακώματα κρύβεται ο φόβος
ατμίζει στο κρύο το γκρίζο του στόμα.
Είδα γυναίκες να κροταλίζουν τα στήθια
μπρος στην πύλη του Αχέροντα,
σμήνη παιδιών μ΄ ορθάνοιχτα μάτια
να καταπίνουν αρμύρα
από την άγουρη φλέβα τους
κι ένα πεινασμένο λυκόσκυλο
-που, σαν πυροβόλο, όπλιζε-
να γδέρνει τις σάρκες μου.
Δεν σας θωρώ άλλο.
Πίσω από τα σκούρα κιγκλιδώματα
βαραίνει η σφαίρα το σώμα,
κόντυνε το δράσκελο βήμα.
Η κραυγή του Ανθρώπου ρόγχος
και σβήνει της πλώρης τον Εύξεινο πόντο.
Η ήττα τριγμός στα οστά
σαν κουβαλάει στις πλάτες του
το απέλπιδο μέλλον.
Με το άχρωμο φύλλο της γης
με τύλιξαν.
Εκεί κατοικώ
ανθρώπου πληγή
κι ονείρου εγερμένη βραχνάδα.
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 3/1/2017
«...μετά το μακελειό στην Τουρκία... γαϊτανάκι ο πόνος!»
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες πίνακα του Πικάσο από την Μπλε περίοδο (1900-1904)
Περισσότερα της ίδιας:
