Το φως της προσωπικής συνείδησης... μπορεί να σε αναγκάσει να γράψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα κομμάτι χαρτί; Μπορεί! Το πιστεύω... πως μπορεί! Συγγραφέας όμως γίνεσαι κι όταν η συνείδησή σου προσπαθεί με πείσμα να σταθεί ανέπαφη και ατόφια... ίσως από το βροχόνερο του φθινοπώρου ή το χαλάζι της άνοιξης, τη στιγμή εκείνη που κλυδωνίζεται το εσωτερικό και το εξωτερικό σου σύμπαν! Η συνείδησή σου αναζητά εναγωνίως συνοδοιπόρους! Γιατί γράφουμε; Γιατί να γράψουμε ένα μυθιστόρημα με άλλα δέκα άτομα;
“Μη μου λες το γιατί” ο τίτλος του συλλογικού μυθιστορήματος που επιμελήθηκα, του μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Δωδώνη, του βιβλίου που αρχίσαμε να γράφουμε στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής της ΧΑΝΘ -μαζί με τους Μάνο Αργυριάδη, Άρτεμη Ευθυμιάδου, Λένα Ζαϊμη, Μάγδα Ιωαννίδου, Βιργινία Καλλιδοπούλου, Κατερίνα Λαζίδου, Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου, Αθηνά Παπαδοπούλου, Αρσινόη Πασχαλίδου και Μαρία Συτμαλίδου– και τελείωσα το καλοκαίρι του 2016 στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου. Το αντέχει άραγε η ψυχή μας –ή μήπως... η καρδιά μας– να κάνει ένα βήμα πίσω, να συνεργαστεί, να ακούσει... και να προσπαθήσει να γράψει μαζί με άλλους; Το ταξίδι στο όνειρο θα είναι διαφορετικό, όταν ακούς τις φωνές των άλλων συνειδήσεων; Η ποθητή λύτρωση στο τέλος... θα είναι ντυμένη με άλλη φορεσιά, όταν σέβεσαι την αγωνία του “απέναντι”;
Ο άνθρωπος δοκιμάζει τις αντοχές του σε όλες τις φάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος, αγαπητές και αγαπητοί, είναι ένας συλλέκτης εμπειριών. Έχει στις τσέπες του τα υλικά του καλού και του κακού, τα σχήματα του ωραίου και του άσχημου, τις φόρμες του σωστού και του λάθους... Κι όλα αυτά μπερδεύονται! Αλλάζουν χέρια! Κι ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το πανηγύρι... χαμογελά κι αναζητά την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσει, να αισθανθεί... Πήρα πολλά από τούτες τις στιγμές δημιουργίας! Σας ευχαριστώ και τους δέκα...[1]
“Μη μου λες το γιατί” ο τίτλος του συλλογικού μυθιστορήματος που επιμελήθηκα, του μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Δωδώνη, του βιβλίου που αρχίσαμε να γράφουμε στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής της ΧΑΝΘ -μαζί με τους Μάνο Αργυριάδη, Άρτεμη Ευθυμιάδου, Λένα Ζαϊμη, Μάγδα Ιωαννίδου, Βιργινία Καλλιδοπούλου, Κατερίνα Λαζίδου, Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου, Αθηνά Παπαδοπούλου, Αρσινόη Πασχαλίδου και Μαρία Συτμαλίδου– και τελείωσα το καλοκαίρι του 2016 στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου. Το αντέχει άραγε η ψυχή μας –ή μήπως... η καρδιά μας– να κάνει ένα βήμα πίσω, να συνεργαστεί, να ακούσει... και να προσπαθήσει να γράψει μαζί με άλλους; Το ταξίδι στο όνειρο θα είναι διαφορετικό, όταν ακούς τις φωνές των άλλων συνειδήσεων; Η ποθητή λύτρωση στο τέλος... θα είναι ντυμένη με άλλη φορεσιά, όταν σέβεσαι την αγωνία του “απέναντι”;
Ο άνθρωπος δοκιμάζει τις αντοχές του σε όλες τις φάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος, αγαπητές και αγαπητοί, είναι ένας συλλέκτης εμπειριών. Έχει στις τσέπες του τα υλικά του καλού και του κακού, τα σχήματα του ωραίου και του άσχημου, τις φόρμες του σωστού και του λάθους... Κι όλα αυτά μπερδεύονται! Αλλάζουν χέρια! Κι ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το πανηγύρι... χαμογελά κι αναζητά την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσει, να αισθανθεί... Πήρα πολλά από τούτες τις στιγμές δημιουργίας! Σας ευχαριστώ και τους δέκα...[1]
Το συλλογικό μυθιστόρημα, Μη μου λες το γιατί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.
Στο οπισθόφυλλο αναφέρονται μεταξύ άλλων...
Ο Στέφανος Κουρτέσης, ο κεντρικός ήρωας του έργου, είναι μια προσωπικότητα που συναρπάζει και απωθεί, με την απίστευτης σκληρότητας συμπεριφορά του και τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο τσαλαπατά και εκμεταλλεύεται τους πάντες γύρω του, προκειμένου να επιτύχει την προσωπική του ευδαιμονία, όπως τουλάχιστον αυτός την αντιλαμβάνεται.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες, που αποτελούν τον στόχο τού πρωταγωνιστή της ιστορίας, στριφογυρίζουν σαν χορεύτριες σε γαϊτανάκι, γύρω από τον γοητευτικό εγκληματία, και αντιδρούν η κάθε μία με τον δικό της μοναδικό τρόπο, σημείο που αποτελεί και το πλέον γοητευτικό παράδοξο του μυθιστορήματος.
Συναρπαστικός στην πολυπλοκότητά του και ο χαρακτήρας της γυναίκας τού κεντρικού ήρωα, η οποία, οδηγημένη από τον φόβο και την ανασφάλεια, τοποθετεί ηθελημένα τον εαυτό της σε μια αδιανόητη κατάσταση, ώσπου η μοίρα να τη φέρει αντιμέτωπη με το πιο κρυφό μυστικό της.
Το απροσδόκητο τέλος αποτελεί μία ευφάνταστη έκπληξη για τον αναγνώστη και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο μία συναρπαστική αφήγηση. Το παρόν έργο, το οποίο διαβάζεται απνευστί, αποτελεί μία επιτυχημένη συλλογική προσπάθεια.
Εύα Ρασούλη, συγγραφέας
Περισσότερα από/για τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο:
Οι 2 ώρες ύπνου... και το memento mori ενός συγγραφέα
Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος και Οι 2 ώρες ύπνου... και το memento mori ενός συγγραφέα
Τα πέτρινα Χριστούγεννα
Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος και η Γλυκιά εκδίκηση
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
