Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Τις νύχτες ανάβαμε φωτιές,
στήναμε τριγύρω τα κορμιά μας
κι ακούγαμε τις ιστορίες του ανέμου
με τα ζύγια του αστάθμιστα
στα χέρια της θάλασσας.
Καιρός να κατακλιθείτε, μας φώναζε,
καιρός να σταματήσουν οι δούλοι
να κείτονται νεκροί.
Καιρός να αγκαλιάσετε τους συντρόφους σας,
να τους ταΐσετε με το πρώτο χιόνι,
σαν γυρίσουν από τον Άδη νηστικοί.
Κάθε φωτιά μια μεθυσμένη γιορτή
για τον αγριεμένο φόβο
στο στήθος της παπαρούνας.
Κάθε ιστορία μια θυσία στα άστρα,
μάρτυρες από ψηλά
και κρατούν τα σάβανα.
Κάθε νύχτα προπορεύεται
μια μετακινούμενη άμμος,
αιωρείται γύρω από τη φωτιά
και κηδεύει τον προδήμιό της
με ξέφρενα «εάλω».
☆
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 23/4/2017
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας
Της ίδιας:
