koukidaki: Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας

Αστυνομικό. Του γούστου μου. Και καλό αστυνομικό. Οπωσδήποτε του γούστου μου. Και συνδεδεμένο με την προηγούμενη ιστορία της ίδιας (βλέπε: Φόνος 5 αστέρων). Απίθανο;

Κι ενώ σκέφτεσαι ότι πολλές πένες εκεί έξω από ήδη εξαιρετικά δημοφιλή πρόσωπα δε χρειάζονται καμία διαφήμιση για να πουλήσουν βιβλία -πουλάει από μόνη της η δημοφιλία τους- και κατά συνέπεια δεν είναι απαραίτητο να γράψουν αριστουργήματα για να πουλήσουν βιβλία -μπορούν άνετα να γράφουν από μετριότητες ως πατάτες- οπότε μπορούν να (επ-)αναπαύονται στο πασίγνωστο όνομά τους και να υπάρχουν/επιβιώνουν στο "χώρο" ανεξαρτήτως αποτελέσματος... δε μπορείς όμως να μην εκτιμήσεις τα μάλα εκείνους που δεν "κάθονται" πάνω στη δημοτικότητα αλλά στύβουν το μυαλό τους ξεζουμίζοντας ιδέες ενώ διαθέτουν και το απαραίτητο χάρισμα (θες;), ταλέντο(;)... όπως θέλεις πες το.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η Έλενα Ακρίτα και, ειλικρινά, από τότε που αποφάσισε να γράφει αστυνομικές ιστορίες (δεν αναφέρομαι στα σενάρια τηλεοπτικών σειρών) με έχει κάνει αρκετά πιο χαρούμενη, τόσο για τα ίδια τα έργα της όσο κι επειδή θεωρώ ότι βρήκε το στυλ της, το στοιχείο της, το είδος εκείνο που μπορεί να υπηρετήσει εύστοχα.

Στη νέα αυτή περιπέτεια της δημοσιογράφου Ελσινόρης Χατζή βρισκόμαστε στη βίλα ενός πολιτικού, ο οποίος στοχεύει σε πολύ υψηλά αξιώματα, όπου παρατίθεται μια δεξίωση για λίγους κι εκλεκτούς καλεσμένους μεταξύ των οποίων όμως και η Ελσινόρη (τα πως και τα γιατί θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας στο μυθιστόρημα). Εκεί, ανάμεσα σε δεκάδες σημαίνοντα πρόσωπα της αθηναϊκής κοινωνίας γίνεται ο φόνος κι η ίδια του η κόρη είναι εκείνη που πέφτει νεκρή.

Μπορεί και ν' αναρωτιέστε αν η μπλε πολυκατοικία του τίτλου σχετίζεται με τη γνωστή, τουλάχιστον σε όλους τους Αθηναίους, μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων. Το λοιπόν, αυτή είναι. Και τώρα, ίσως ν' αναρωτιέστε ποια η σχέση αυτού του κτιρίου με μια βίλα των βορείων προαστίων όπου έγινε το έγκλημα. Καλώς αναρωτιέστε· αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή διαβάζοντας το οπισθόφυλλο αλλά δε θα σας αποκαλύψω τίποτα. Οι απαντήσεις βρίσκονται στις σελίδες της Έλενας, στις οποίες δεσπόζει το κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο της ίδιας, η λεπτή της ειρωνεία για την ελίτ και το σύστημα, το γνωστό καλό της χιούμορ (Η τέως αριστερή συγκυβέρνηση «έπνεε τα λοίσθια και ο σοφός λαός έκλαιγε τα μοίσθια») και, φυσικά, μια δυνατή αστυνομική ιστορία με συνεχείς εξελίξεις και δράση.

Στη δομή ξεκινά με έναν δυνατό πρόλογο, αναπτύσσει σε 43 κεφάλαια (διόλου τυχαίος ο αριθμός και μπράβο της που δεν το άφησε στην τύχη· λεπτομέρεια θα πεις αλλά στις λεπτομέρειες κρίνονται πολλά) και ολοκληρώνεται με τον επίλογο. Ο τόπος και ο χρόνος είναι η Αθήνα του τώρα, κι έτσι χαίρεσαι να διαβάζεις την ιστορία έχοντας ήδη στο μυαλό σου τις εικόνες, τα κτίρια, τους δρόμους, την ατμόσφαιρα, τους ήχους...
Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας είναι η φυσική συνέχεια στη ζωής της Ελσινόρης Χατζή, της ηρωίδας που μας είχε συστήσει στο προηγούμενο μυθιστόρημα. Οι εντυπώσεις κερδίζονται από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο όμως συνεχίζονται το ίδιο υπέροχες. Απολαμβάνεις και χαίρεσαι να διαβάζεις. Γρήγορα αρχίζουν η αγωνία και το ενδιαφέρον για τη συνέχεια ενώ φροντίζει να δυναμιτίζει την περιέργεια του αναγνώστη συνεχώς. Τελικώς, κυλάει αβίαστα. Ξεκινάς, αφήνεσαι, σε απορροφά και σε πάει. Το κυριότερο βέβαια, για να ανταποκριθεί επάξια και στο είδος του, είναι ότι δε σε υποτιμά πουθενά καθώς πρόκειται για καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα με όλα τα στοιχεία ενός καλού τέτοιου εκπροσώπου. Δεν αναλώνεται σε πλεονάζοντα πράγματα ενώ ακόμα και κάποια μικροστοιχεία τα αφήνει να συμπληρωθούν από τον αναγνώστη -προκύπτουν βέβαια από το σύνολο- με απλή συνδυαστική σκέψη.

Οι χαρακτήρες είναι όλοι βατοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας οι περισσότεροι αλλά και όσοι δεν είναι τόσο της διπλανής είναι σαφέστατα οικείοι ή αναγνωρίσιμοι. Υπάρχουν όμορφοι τύποι στις σελίδες αυτού του βιβλίου παρά τις ιδιαιτερότητές τους.

Σημείωσα μια συμβουλή που δίνει ανύποπτα, αλλά τόσο όμορφα, όταν ένα πρόσωπο συμβουλεύεται ότι: πρέπει να διαβάζει τα πάντα κι ας μη συμφωνούσε μαζί τους, όπως και μια άλλη μικρούλα φράση μεγάλης αξίας σχετική με την αγάπη: Η ζωή είναι ωραία όταν ο δρόμος σου είναι το βλέμμα του άλλου.

Μια όμορφη αναλογία δράσης, εξελίξεων, αγωνίας και χιούμορ, και μία αστυνομική περιπέτεια έτσι όπως θα έπρεπε να είναι οι αστυνομικές ιστορίες, με πολύ καλή επιμέλεια έκδοσης, από την πένα της Έλενας Ακρίτα -να προσθέσω υπέροχα καυστική στα σημεία- η οποία προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά με αυτό το βιβλίο και προφανώς ανέβασε αρκετά τον πήχη προς όφελός μας.