Ένα κάπως σπανιότερο είδος μυθογραφίας για την ελληνική εκδοτική παραγωγή αποτελεί το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Ντούσκα. Πρόκειται για μεταφυσικό θρίλερ με κυρίαρχο ερωτισμό και γοτθική ατμόσφαιρα.
Πολύ γρήγορα ανακαλύπτεις την ατμοσφαιρικότητά του και την πλανόμενη μαγεία του -κι αν μη μιλάει για μάγια. Μια αύρα μυστηρίου καλύπτει τις σελίδες ενώ η μυσταγωγική εισαγωγή υπόσχεται έναν άξιο εκπρόσωπο του είδους -που είναι!
Στην υπόθεση, ο Πιτ είναι σπουδαστής γοτθικής λογοτεχνίας στη Σκωτία. Σε μια συναυλία γνωρίζει την Μπριτ και λίγο αργότερα του ανατίθεται μια πανεπιστημιακή εργασία που αφορά στην εύρεση και ανάλυση ενός χειρόγραφου. Έκτοτε αλλάζει η ζωή του αποκτώντας μεταφυσικές διαστάσεις με παράλληλους κόσμους όπου "ζουν" σκοτεινοί άγγελοι και νεράιδες.
Στη δομή, αρχικά διάφορα συμβάντα περιγράφονται παράλληλα και συμβαίνουν ταυτόχρονα ενώ αφορούν πολλαπλές ιστορίες για πράγματα που ξεκινούν, μένουν μετέωρα επειδή/όσο κάτι άλλο γίνεται, κ.ο.κ. Λίγο παρακάτω αρχίζεις να σκέφτεσαι τις αποκαλύψεις και τις συνδέσεις των προσώπων -συμβαίνει με πολύ όμορφο τρόπο- και πέντε σελίδες μετά σημειώνω νοερά ότι ξεκινά η περιπέτεια και μαζί της και η αγωνία που θα κορυφωθεί στη σελίδα 225 ιδανικά. Για να εξηγήσω το ιδανικά που αναφέρω, αξίζει να πω ότι αυτή η κορύφωση των δρώμενων έχει τοποθετηθεί περίπου στη χρυσή τομή της έκτασης που για μένα λογαριάζεται ως το πιο κατάλληλο σημείο για κάτι τέτοιο γιατί εκεί ακριβώς προσφέρει τα μάλα στο έργο· το ίδιο δηλαδή που θα έγραφα αν επρόκειτο για πίνακα ή μουσική σύνθεση ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης.
Παρά την τριτοπρόσωπη γραφή, οι εμβόλιμες σκέψεις του κεντρικού ήρωα δίνουν μια πρωτοπρόσωπη χροιά στο ανάγνωσμα, άρα αμεσότητα, και οι ποιητικές μεταφορές ή παρομοιώσεις (Είναι όντως γεμάτη άσπρο-μαύρο) διανθίζουν το κείμενο. Η πανέμορφη αισθαντική ιστορία θα μπορούσε να λογίζεται ως παραμύθι για μεγάλους και μου θυμίζει την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων αφού κι αυτοί οι ήρωες περνούν σε άλλη διάσταση. Για να μπορέσεις να βυθιστείς σε μια άλλη πραγματικότητα, έπρεπε να εξαλείψεις την τρέχουσα όσο το δυνατόν περισσότερο γράφει προσφέροντας εμβάθυνση ενώ η βασική αρχή του μεταφυσικού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η έκφραση: Δεν ήταν σίγουρη αν τώρα ήταν ξύπνια και πριν είχε ονειρευτεί ή το αντίθετο.
Για να χαρακτηρίσεις το βιβλίο με δυο λόγια αρκεί μια μικρή συλλογή εκφράσεων που προσφέρει το ίδιο όπως: παράλληλοι κόσμοι... πνευματικοί δρόμοι... άλλες διαστάσεις... μεταφυσική επικοινωνία... πτηνάνθρωπα φαντάσματα... και πέρα όλων αυτών και κάθε προηγούμενου θα πρόσθετα -μάλλον- τις λέξεις: περιπέτεια, δράμα, μαγεία.
Η ιστορία ολοκληρώνεται εξαιρετικά. Είναι κρίμα που δε μπορώ να σας μεταφέρω κάτι από την εξέλιξη και αρκούμαι να πω ότι στις μεγάλες αγάπες μπορεί να χαθείς αλλά αξίζει αν στο μεταξύ έχεις βρει εκείνον/-η. Κανένα άλλο τέλος δε θα με κέρδιζε περισσότερο και κανένας άλλος τίτλος δε θα μου φαινόταν τόσο μακριά/ξένος προς το μυθιστόρημα, γι' αυτό μη το κρίνετε από εκείνον.
Το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Ντούσκα, Εκεί που ο ήλιος άργησε να λάμψει, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Περισσότερα από/για τον Παναγιώτη Ντούσκα:
Οι πλαγιογραμμένες εκφράσεις είναι αποσπάσματα του μυθιστορήματος.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
