koukidaki: Η ψυχή μου σε απο-σπάσματα

Γράφει η Μαίρη Τσίλη

Ξημερώνει Κυριακή επάνω στα χείλη του Σαββάτου. Κι εγώ κάπου εδώ. Ανάμεσα στο τσιγάρο μου και στα τραγούδια που αγαπώ.

Μισά ρεφρέν και ολόκληρη στάχτη. Κι ο καπνός μέσα στα μάτια μου. Έτσι για να έχει μια αφορμή το δάκρυ και να δικαιολογήσει την ύπαρξη του.

Ψάχνω για έρωτες ακατάλληλους έτσι ακριβώς όπως ψάχνουν κι εκείνοι εμένα. Να μπλεχτούμε και να παίζει δυνατά η μουσική. Να μην ακούμε τι λέμε και να μην νιώθουμε όσα κάνουμε. Κάτι σαν πριβέ μπουρδέλο σωμάτων και ψυχών που αλλιώς μπορείς να το πεις και επανάσταση των μοναχικών.

Θέλω να αντέξω και πάλι απόψε. Μάγισσα των λέξεων με έχουν πει. Όσοι με ξέρουν τώρα πια, πότε νιώθουν συγκίνηση και πότε χαρά και γέλιο. Κάποιοι άλλοι λατρεύουν να με μισούν και κάποιοι άλλοι με θαυμάζουν ή φτάνουν σε οργασμό μαζί και χωρίς εμένα.

Κι εγώ δεν έμαθα ακόμα να σφυρίζω αδιάφορα.

Έγινα απλά ένα σημείωμα στο ψυγείο επάνω που γράφει: μην ξεχάσεις να με αγαπήσεις για αυτό που είμαι ή αλλιώς να με αφήσεις γιατί δεν ήμουν αυτό που ήθελες.

Υ.Σ.: Αν φύγεις δώσε μου πίσω το κλειδί της ψυχής μου και πάρε το τελευταίο μου χαμόγελο που σου άφησα έξω από την πόρτα.

🍃