koukidaki: Όταν ο συγγραφέας παίζει με το μυαλό μας και βγαίνει νικητής!

Ο κόσμος της 21χρονης, ορφανής από μητέρα, Εύης Καστώνη, είναι μια διαρκής φριχτή κόλαση. Το άσχημο παρουσιαστικό της την έχει κάνει αμέτρητες φορές θύμα ψυχολογικής βίας στο ορεινό χωριό Δρύπη όπου διαμένει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που τρέμει και μόνο στην ιδέα να βγει για να κάνει τα αναγκαία ψώνια του σπιτιού. Δηλαδή στην μικρή αγορά, που πέρα των χλευαστικών σχολίων που έχει ν’ ακούσει, ντρέπεται επίσης να εμφανιστεί και στον Μιχάλη, στον ανομολόγητο έρωτά της.

Στην μοναχική της ζωή τα μοναδικά της στηρίγματα είναι τόσο ο ξυλοκόπος πατέρας της όσο και η όμορφη, συνομήλικη φίλη της, Άννα.

Όλα ωστόσο αλλάζουν όταν μια δύσκολη και εξευτελιστική μέρα η μοίρα τής παίζει ένα απρόβλεπτο παιχνίδι: Βρίσκει το μαγικό φυλακτό με τα εγχάρακτα σύμβολα. Όπως και να είχε πάντως, αυτό που πραγματικά μετρούσε ήταν ότι είχε βρει κάτι για ν’ ασχοληθεί. Και ειδικά αυτή τη μέρα, οτιδήποτε ήταν ικανό να ξεκολλήσει τη σκέψη της από τα όσα είχαν συμβεί νωρίτερα το πρωί στο κέντρο του χωριού ήταν τουλάχιστον ευπρόσδεκτο.

Όλα ξεκινούν με την απόκοσμη φωνή που της συστήνεται ότι κατέχει απεριόριστες δυνάμεις, με την υπόσχεση πως θα μπορεί στο άμεσο μέλλον να κάνει πραγματικότητα σιγά – σιγά τις κρυφές της επιθυμίες.

Μια πράξη που γυρεύει ωστόσο και από ένα αντίστοιχο αντίτιμο.

Εξαρχής μάλιστα φαντάζει σαν κάτι αθώο. Στην συνέχεια ωστόσο αποκαλύπτεται πως έχει συχνά οδυνηρό αντίκτυπο στους γύρω της…

Κατά την ροή της ανάγνωσης συνάντησα στοιχεία γνώριμα και οικεία, όπως χαρακτηριστικά απ’ τα τζίνι των παραμυθιών, τον παράδοξο κόσμο της Αλίκης στο κόσμο των θαυμάτων, μα και πολλά γεγονότα από την συναισθηματική και τόσο ανθρώπινη τηλεοπτική ταινία, Αμελί.

Μα αυτά είναι κάποια μονάχα από τα χαρακτηριστικά του έργου «Το τρίπτυχο των ευχών» του συγγραφέα Γιώργου Δάμτσιου. Κι αυτό, γιατί όσο ακολουθούμε την ροή των γεγονότων, δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα νιώσουμε να ζωντανεύουν σκηνές από την Κόλαση του Δάντη, με την συνοδεία ανατρεπτικών γεγονότων που έχουν ως έναυσμα αρχέγονα πάθη και προσωπικές επιδιώξεις των πρωταγωνιστών.

Γιατί όπως τονίζεται και στις σκέψεις της ηρωίδας μας Εύης Καστώνη, όταν είσαι στο πάτο υπάρχει μόνο μια πορεία και αυτή είναι ανοδική…