Γράφει η Εβίτα Καφούρου
Τα πιο μεγάλα ψέματα,
Τα έζησα κοντά σου,
Γνωρίζοντας κάθε τίμημα…
Ναι φίλε μου, καμιά φορά,
Κλείνουμε τα μάτια στην άβυσσο,
Την ζούμε ως το τέρμα…
Όχι πώς είμαστε χαζοί,
Προς Θεού, μην πάρεις την ανεκτικότητα για υποτέλεια…
Απλά δοκιμάζουμε… ζυγιάζουμε αν θες,
Πόσα ο άλλος μπορεί να αντέξει κοντά μας;
Πότε οι κλωστές της υπομονής θα τρεμοπαίξουν;
Πότε με φόρα θα σπάσουν το τέλος φέρνοντας;
Και ο,τι αξίζει, μένει καρδιά μου…
Παλεύει για ένα «για πάντα»…
Γιατί το ξέρεις; Το πάντα υπάρχει,
Μα θέλει δύναμη…
Να κοιμίζεις τις χίμαιρες,
Στα δύσκολα να προτάσεις το στέρνο σου,
Και δίπλα να είσαι στ’ αδύνατο…
Για αυτό σε ελευθερώνω …
Δεν ήσουν για μένανε…
🍃
Copyright © Εβίτα Καφούρου All rights reserved, 2018
Έργο της συλλογής «Μοιάζουν οι άνθρωποι» που δημοσιεύεται για πρώτη φορά τμηματικά στο koukidaki
Ο πίνακας που συνοδεύει το έργο είναι δημιουργία της Ελισάβετ Πατσικάκη
Περισσότερα:
