Φτάνει που εγώ

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Βλέμμα συγκαταβατικό κι άριστο προσωπείο,

φίλοι, δικοί σου συγγενείς, τώρα σε συμπονούνε.

Είν’ το φορτίο σου βαρύ, λεν, κι ύστερα πάλι φεύγουν.

Τα κάλπικα όμως δάκρυα βεβιασμένα σβήνουν.

Στον κήπο ακόμα, στο φευγιό, γέλια τους μαρτυρούνε

τον σπαραγμό τον ψεύτικο που έδειξαν ομπρός σου.

Σαν κλείσ’ η πόρτα πίσω σου, μένεις με την αλήθεια,

με το θεριό που σου 'κλεψε πολύτιμο όνειρό σου.

Με τα παιχνίδια του μυαλού και τα κενά της μνήμης,

τ’ απότομο το φέρσιμο, το υψωμένο τείχος,

που σ’ άρπαξε, αλίμονο, τον μόνο άνθρωπό σου.

Στα θέλω σου ένα μίασμα, μουντό δικό σου μέλλον.

Αμαυρωμένα όνειρα, κάθιδρος τώρα ο νους σου.

Έφηβες προσδοκίες σου αλλόκοτα γεράσαν,

κι η προσμονή σου αντάμωση δεν έχει ν’ αξιώσει.

Τα τιμαλφή σου οσμίστηκε η Λάχεσις κι ασχήμια

του διάβα σου τις δρασκελιές αβίαστα ποτίζει.

Η ευλογία του βραδιού τον μαρασμό παγώνει,

κι η κλίνη μόνη σύντροφος π’ ακόμα σ’ αγκαλιάζει.

Άπληστα τότε, ζητιανιά για ένα άγγιγμά της,

τολμά δειλά το χέρι σου, χαϊδεύει τα μαλλιά της.

Κείνη κοιμάται τον βαθύ, απαίδευτό της ύπνο,

ξεκούραστη η όψη της, μνήμες γαλήνης φέρνει.

Τότε που σαν το γνώριμο έβλεπε πρόσωπό σου,

γλυκόλαμπε το βλέμμα της, φιλεύοντάς σε αγάπη.

Η πεθυμιά ανυπότακτη, άβυσσος μοιάζει η ζήση,

παρούσα η απουσία της, λεηλατεί τη νύχτα.

Ο νόστος σου, ουτοπία σας. Σε καιν τα λόγια άλλων.

«Που την προσέχεις, άσκοπο, ξένο σε λογαριάζει»

Το χέρι σου φτάνει απαλά στ’ όμορφο πρόσωπό της

κι απ’ την καρδιά ψιθύρισμα ζεστά της το χαρίζεις.

«Δική μου μνήμη είσαι εσύ, η θέση μου κοντά σου.

Φτάνει που εγώ τις θύμησες έχω και για τους δυο μας»

🍃

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Στο συνοδευτικό κολάζ βλέπετε έργο της Irena Jablonski με τίτλο Lachesis