Στο μυθιστόρημα/εγχειρίδιο ζωής «Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια» (αυτοέκδοση), ο Χρήστος Τούβε μάς ταξιδεύει σε μια αλάνα της Σικελίας, όπου ένας νεαρός, ο Ροντρίγκο Παλάσιο έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στον κύριο Φράντσε. Δηλαδή στο σοφό παππού της γειτονιάς του, έναν 70χρονο ο οποίος συζητά ατελείωτες ώρες μαζί του, τον συμβουλεύει, τον καθοδηγεί με τη σπάνια σοφία του.
Σε ένα περιβάλλον με άρωμα Σικελίας και λατινικής Αμερικής, ο Τούβε χτίζει λέξη τη λέξη ένα ανθρώπινο και ταυτόχρονα κοινωνικό ταγκό. Γιατί, τόσο ο χορός ταγκό, όσο και η θέληση, η αγάπη για ζωή, όπως και ο έρωτας χρειάζονται τέσσερα πόδια και δυο ανθρώπους διψασμένους, ερωτευμένους, ερωτικούς...
Κι αυτό κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει, με μια μεστή λογοτεχνία, έστω κι αν συχνά έχει συναισθηματικές εξάρσεις. Το βιβλίο «Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια» έρχεται να ανακόψει την ατομικότητα, την ακραία κοινωνικότητα, που καθιέρωσε η Φρανσουάζ Σαγκάν με το «Καλημέρα θλίψη» και η σύγχρονη ψυχολογία, μαζί με τα ΜΜΕ που καθημερινά μας θέλουν κοινωνικούς, με ένα «πρέπει», ένα «μπορώ» να πυροβολούν κάθε πρωί το μυαλό των πολιτών, ως ότου μεταβληθούν σε κλειστούς, αντικοινωνικούς κι άπληστες μονάδες.
Από τα χείλη του γερο-Φράντσε μιλά ο Νίτσε, ο «Φτωχούλης του θεού» του Καζαντζάκη, ο Ουίλλιαμ Σαρόγιαν της παραγκούπολης, αλλά και ο ποιητής του υπερρεαλισμού. Ναι μεν, να λέμε την αλήθεια, να την υπηρετούμε, ωστόσο να μη φοβόμαστε για το φόβο, την ανατροπή, το ξεβόλεμα που προκαλεί ο φόβος. Γιατί, αν δεν ξεβολευτεί μια νεαρή γυναίκα όταν ο έρωτας τη συναντήσει και τη φοβίσει με τον παρορμητισμό/έξαρση του, τότε αυτή δεν θα δεχτεί ποτέ της να χορέψει ταγκό για δυο. Θα παραμείνει στην παραγκούπολη της ασφαλείας των ταπεινών συμβιβασμών.
Μέρα τη μέρα, λέξη τη λέξη, ο καρκινοπαθής κύριος Φράντσε μαθαίνει στον Ροντρίγκο με μικρές ιστορίες, διηγήσεις, το νόημα της ζωής. Η απλότητα, να χαίρεσαι τη στιγμή και τα πέντε Α. Άνθρωπος, Ανάσα, Αντίχειρας (Ανάγκη), Αυθεντικότητα, Αγάπη. Η επιρροή του σοφού παππού είναι τόσο μεγάλη, που τελικά ο Ροντρίγκο θα τον θύμαται και στα βαθιά του γεράματα, γνωστός συγγραφέας πια, έγγαμος και, δυστυχώς, καρκινοπαθής κι αυτός. Σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του, γράφει το βιβλίο που υποσχέθηκε στον γερο φιλόσοφο. Απλώς, με την εκτίμηση κι αγάπη ως εγγονός, αφού ο Φράντσε δεν είχε παιδιά, οικογένεια.
Ο Ροντρίγκο δεν ξεπέρασε ποτέ την εγκατάλειψη της Ιζαμπέλα (πρώτου έρωτα), ούτε και το θάνατο του Φράντσε. Δεν σταμάτησε όμως να είναι ο εαυτός του και δεν πέρασε στην εσωστρέφεια, στην αχαριστία κι απληστία εντέλει... Γιατί ο ουρανός πληγώνεται, γεμίζει από αστέρια που χάνει και από σύννεφα που ίσως κρύβουν βροχές, όμως παίρνουν πολλά σχήματα, χρώματα...
«Αυτό που αξίζει να κρατήσεις, βάλε το σημάδι του πάνω στο χαρτί και ό,τι δεν αξίζει κάψ' το το συντομότερο, πριν σε κάψει αυτό», καταλήγει εύστοχα στο βιβλίο του αυτό ο Χρήστος Τούβε.
