Οι λέξεις έχουν μια ασυνήθιστη δύναμη, ντύνονται, μασκαρεύουν τα συναισθήματα μας, μας ταξιδεύουν μέσα από την τοποθέτηση τους σε σωστή σειρά σε προτάσεις, μας περιγράφουν μέρη τα όποια δεν υπάρχουν ή υπήρξαν ή θα υπάρξουν -μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ- άλλα με την δύναμη της φαντασίας, μας πάνε σε άγνωστα μέρη για όλους μας. Όμως όλα τα θετικά έχουν και αρνητικά. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται από όλους μας για να κρύψουμε ή να αλλάξουμε κάτι κακό. Όπως κάνουν οι πολιτικοί, οι δικηγόροι, οι τεχνικοί και εμείς με όσους συναναστρεφόμαστε, άλλα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι λέξεις δεν είναι κακές από μονές τους. Όσες έχουν αρνητική έννοια ή δημιουργήθηκαν για να χαρακτηρίζουν κάτι το μη καλό, δεν φταίνε αυτές, αλλά εμείς που τις «φτιάξαμε» για να εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό. Ο άνθρωπος το πλάθει το «κακό» και όχι οι λέξεις. Αυτές εξυπηρετούν το γλωσσίδι μας…
Βρέξε. Βρέξε να ξεπλύνεις τις αμαρτίες μου, μουσκίδι μέχρι το κόκκαλο, η υγρασία να τρύπα τα κόκαλά μου. Κάθομαι πάνω στην δοκό του περβαζιού. Τρεις όροφοι με χωρίζουν με τον ακάλυπτο και των σκουπιδιών. Ποια η διάφορα σκέπτομαι; Σκουπίδια αυτά, σκουπίδι κι εγώ... Η βροχή δυναμώνει, με θερίζει, κρατιέμαι από το σίδερο της τέντας, εκείνη έχει μαζευτεί για να μην σκιστεί. Μέσα στο σαλόνι ο κόσμος γελάει, διασκεδάζει. Εγώ πολεμώ με τον εαυτό μου. Η λογική πολεμά το πάθος. Γιατί να πέσω; Γιατί να μην πέσω; Το κάρμα μου είναι να καταστρέφω τον κόσμο για να μάθω, η γνώση μονό καλό δεν κάνει, γι' αυτό έλεγαν οι καθολικοί πίστευε και μη ερεύνα. Σηκώνω το πόδι στον αέρα, σχηματίζω γάμα στον αέρα, και είμαι έτοιμος να πάρω φόρα, λυγώ το σώμα μου. Παίρνω φόρα, τη βουή του ανέμου δεν την λογαριάζω, ας με μαστιγώσει ο ντουνιάς για τελευταία φόρα. Τα γέλια που ακούγονται από μέσα κρύβουν την τρέλα του πάθους για την «Πτώση μέσα στα σκουπίδια»…
Χρήστος Κορφοξυλιώτης
