Πέτρου Λυγίζου
Το κουδούνι χτυπά ξαφνικά,
όπως αιφνίδιες μνήμες σε νύχτες αδέσποτες.
Δεν είναι κανείς.
Κανείς δεν με επισκέπτεται ποτέ.
Κι έτσι, δεν πηγαίνω πια ν’ ανοίξω.
Μονάχα, επινοώ προγραμματισμένες συναντήσεις
με όνειρα παιδικά.
Τρώμε μαζί.
Δεν μιλάμε.
Στους τοίχους, φωτογραφίες σκισμένες.
Στο τραπέζι, χαραγμένες ζωγραφιές.
Γύρω, μουσική από ξεχασμένο γραμμόφωνο.
Κενό…
Το κουδούνι χτυπά ξανά.
Μένουμε στο τραπέζι ακίνητοι, βουβοί.
Το κρασί χύνεται στο αφηρημένο πάτωμα.
Γλιστράω. Πέφτω.
Ποιος αντέχει τόσο διάλειμμα στην αλήθεια;
Ένα όνειρο, ακόμη ζωντανό, σηκώνεται ν’ ανοίξει.
Κοιτάζω στην πόρτα αμήχανος.
Τόσα χρόνια κλειστή…
Φοβάμαι.
Η πόρτα ανοίγει.
Πίσω της,
νέος, στολισμένος, δυνατός, όρθιος,
εγώ…
🌿
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Alessandro Tomassetti (GustavoRed, λάδι και αλουμίνιο, 2018) Πηγή
Του ίδιου:
