Κωνσταντίνας Αντωνίας Βουγιούκα
Όναρ εξωπραγματικό κάλυψε το έρεβος της νύχτας
και η ρεαλιστική πτυχή της μέρας σάστισε με οτιδήποτε αληθινό.
Ασυνήθιστο στην όψη, μοναδικό στη σκέψη.
Σαν μια κρυφή χερσόνησος φαινόταν,
σαν μια μεγάλη νήσος
με παρθένο το σχήμα εμφανιζόταν.
Εγώ δεν τρόμαξα και μέσα της ξανοίχτηκα.
Τη φαντασία της προσέφερα
και ο ήλιος που τη σκέπαζε
άρχισε να γίνεται εκτυφλωτικός, έντονος και θερινός.
Η φύση της μικρή…
μα μες τις κόρες μου αντικατοπτριζόταν με ευμεγέθη τη μορφή.
Τα μικροσκοπικά της φύλλα ξεκίνησα να ακουμπώ
και εκείνα σαν να αναπτύσσονταν σε μια στιγμή
απ' τη δική μου την αφή.
Έμοιαζαν να πλησιάζουν τις ηλιαχτίδες
ενός γαλαξία μακρινού, έρημου, μοναχικού.
Μαζί της αναχώρησα,
η μοναξιά είναι πικρή.
Αφήνει σημάδια αιωνίως πληγιασμένα.
Το άγγιγμα συνεχιζόταν,
ώσπου παρασταθήκαμε μαζί στον τόπο
που άγνωστος μέχρι τότε έμενε στη γη.
Τα φύλλα της μεγάλα πια,
πολύχρωμα, ανοιξιάτικα, μοναδικά,
προστάτευαν την εξαντλημένη μας υπόσταση
από οποιονδήποτε κίνδυνο ελλόχευε
από μέρη ξενικά.
Αφαίρεσε ένα απ' αυτά,
το τοποθέτησε μες τη δική μου ρίζα.
Έκτοτε στέκομαι σταθερή να αναλογίζομαι
τους χρόνους που θα διανύσουμε μαζί.
Χρόνοι που θα περνούν
και τα λεπτά που πίσω πια δεν θα γυρνούν.
Θα φεύγουν άραγε αντάμα στα δικά σου δευτερόλεπτα;
🌹
Κωνσταντίνα Αντωνία Βουγιούκα
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.gr.
