Αγλαόμορφε, μεγαλώνυμε, έρωτα θούρε,
ποθεινότατε, πολύμορφε, σγουρομάλλη κούρε,
πλάνε, γίγαντα και νάνε, λυρικέ τροβαδούρε.
Μυσταγωγέ, δημαγωγέ, προαγωγέ, αρωγέ,
του κόσμου δημιουργέ, ηδονής γενεσιουργέ.
Μυριοδύναμε, ανίκητε, παντού ελοχεύεις,
με ανείκαστο σθένος, δίχως οίκτο, τοξεύεις.
Των ματιών σπαθιές, αγχέμαχα όπλα κι εκηβόλα,
των μαχών αρένες, οι καρδιές, που τα δίνουν όλα.
Ερωτικής οργής χλαμύδα, σε αιχμηρό δόρυ,
περιστρεφόμενη, άγρια, του ματιού η κόρη.
παραίσθησης, ανεξέλεγκτες, φλόγες αναμμένες,
αναστολές, αδύναμες, σχεδόν ξεθωριασμένες.
Θεία πνοή, αισθήσεων αφρώδης τρικυμία
και πόθου ασυγκράτητου, μεγάλη βουλιμία.
Ζεστασιά ήλιου, ολόγιομου φεγγαριού μαγεία,
αρμονικός συντονισμός και πλήρης αλογία.
Αγγέλων φίλημα, γλυκό, με τ' άστρα, άγια τρέλα,
αδημονίας κάλεσμα, με μία λέξη: έλα.
Τον ξέφρενο, της ηδονής, χορό, αφού χορέψουν,
οι εραστές, ό,τι γλυκό απ τη ζωή θα δρέψουν.
Οι πόροι ανασηκώνονται απ' την ανατριχίλα
και τρεμουλιάζουν σώματα, σαν των δέντρων τα φύλλα.
Δυο ενεργά ηφαίστεια, με πυρωμένο μάγμα,
σβήνουν φωτιά, με τη φωτιά και γίνεται το θαύμα.
Τις όμορφες φτερούγες του ο χρόνος να διπλώσει,
εύχονται κι όσο πιο πολλή παράταση, να δώσει.
Εκφαυλισμός της ομορφιάς, τούτη εδώ η ρήση:
«κάθε γυνή είναι Λαΐς , όταν ο λύχνος σβήσει»,
ειρωνεία και σαρκασμός, του μέγα Διογένη,
δικαίωμα στον έρωτα έχει η οικουμένη.
Απύθμενο, ερέβους, παραλογισμένο πάθος
τον άνθρωπο, τον οδηγεί, ενίοτε, λάθος.
Γίνεται τότε άπιστος, παιδεραστής και ψεύτης,
ανέντιμος, σαδιστικός και της αγάπης κλέφτης,
μέσα στις οικογένειες, δημιουργός δραμάτων,
πρόξενος, στ άσπιλα παιδιά, ανίατων τραυμάτων,
αυτοχειρίας αίτιος κι άλλοτε δολοφόνος,
η συμφορά αμέτρητη, αβάσταχτος ο πόνος.
Θέλουμε έρωτα, αυτόν, που ύμνησε η μούσα,
η κόρη, η ροδόθωρη και η ξανθομαλλούσα:
«από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει
κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει».
Λοχμιώτης
🌹
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
