Δραπέτευσε ο λογισμός της και άρχισε να τρέχει μακριά, όσο μακριά γινόταν, ήθελε να ξεφύγει από τα φαντάσματα του χρόνου που την κυνηγούσαν. Το «λάθος» της ήταν ότι βρήκε το στενό δρομάκι του «έρωτα». Δεν ήταν γραμμένο πουθενά και όμως το είχε διαβάσει με τα μάτια της ψυχής. Ούτε είχε προσέξει ότι εκεί στην άκρη του δρόμου είχε μία πινακίδα, πρόχειρα φτιαγμένη που έλεγε «προσοχή κίνδυνος» θλίψης, πόνου και μοναξιάς. Περιπλανήθηκε σε αυτό το δρομάκι και πίστεψε ότι είχε βρει την μία και μοναδική «αγκαλιά» που αποζητούσε.
Εκείνο όμως το απόγευμα είχε μάθει ότι αυτός ο δρόμος, ήταν ένας δρόμος ερημικός και όσο περισσότερο το σκεφτόταν τόσο έμοιαζε διαφορετικός. Πράγματι στην αρχή έδειχνε φθινοπωρινός και μελαγχολικός… και μερικά μέτρα παραπέρα χιονισμένος και υπήρχε παντού παγωνιά, η παγωνιά της ψυχής και της μοναξιάς. Η άνοιξη ίσως και να μην ερχόταν ποτέ ξανά.
Ίσως τώρα μόνο μία μελωδία θα ήθελε να ακούσει και να πλημμυρίσει η ψυχή… να την ζεστάνει. Αισθανόταν ότι στην ψυχή της είχε «φωλιάσει» η παγωνιά του χειμώνα. Σηκώθηκε αμέσως και πήγε και πήγε και σήκωσε το καπάκι του πιάνου της, κάθισε και σιγά σιγά άρχισε να παίζει μία από τις αγαπημένες της μελωδίες της κλασσικής μουσικής… και όμως δεν ήταν αρκετή η αγαπημένη της μελωδία. Δεν άργησε να σηκωθεί και να βάλει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Πίστευε ότι με το κρασί θα «μούδιαζε» το μυαλό και δεν θα τον σκεφτόταν και δεν θα πονούσε η απουσία του. Η αγκαλιά όμως που ήρθε και την τύλιξε απαλά δεν ήταν παρά η αύρα του έρωτα.
Όσο έπαιζε πιάνο ένιωθε στους ώμους της το άγγιγμα του έρωτα και κλείνοντας τα μάτια έβλεπε την μορφή του ανθρώπου που ορκιζόταν στο όνομα του έρωτα, τα δάκτυλα της είχαν δώσει ζωή στο πιάνο… ναι , εκείνη την στιγμή είχε δώσει την ψυχή της όλη σε μία μελωδία… και όμως , όπως εξαφανίστηκε από μπροστά της, έτσι είχε εξαφανιστεί και από την ζωή της. Εκείνη έπαιζε ξανά και ξανά τη ίδια μελωδία για να τον κρατήσει κοντά της, στην σκέψη της… ήθελε να κρατήσει στους ώμους την αίσθηση από το άγγιγμα του.
Αν στην θέση της βρισκόταν ένας ποιητής ίσως να είχε γράψει τους πιο όμορφους στοίχους για τον έρωτα, το τίμημα της μοναξιάς και την θλίψη. Ένας ζωγράφος… με τα πινέλα του και τα χρώματα του, να ζωντάνευε με μία εικόνα όλα όσα ήθελε να πει ο ποιητής με τις λέξεις… αλλά και η ίδια μέσα από την μελωδία με ένα απαλό άγγιγμα των ασπρόμαυρων πλήκτρων.
Το μυαλό τελικά «μουδιάζει» αλλά και «ταξιδεύει» μόνο με το κρασί και την μελωδία.
Έκλεισε τα μάτια… κρατούσε το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο χέρι μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο… που μόνο το φως το φεγγαριού το φώτιζε και άρχισε να χορεύει στα βήματα ενός τάνγκο που η μελωδία του έβγαινε θαρρείς από ένα παλαιό ραδιόφωνο κάπου μακριά. Τον ένιωθε κοντά της… τον είχε αφήσει να την πηγαίνει όπου θέλει εκείνος με την δύναμη των χεριών του. Μέσα από την μαγεία της μουσικής πότε την ανέβαζε ψηλά και ίσως με την πιο εντυπωσιακή φιγούρα και πότε να την ρίχνει χαμηλά… πολύ χαμηλά… λες και τον ικετεύει και πάλι να την σηκώνει ψηλά.
Άλλες πάλι στιγμές να την φέρνει κοντά του και να την σφίγγει πάνω του… και να κολλάει τα χείλη του στα δικά της. Είχε κοπεί η ανάσα της, μια γουλιά κρασί θα την ξεδιψούσε… και όμως έτσι είχε κάνει και την ζωή της… βρίσκεται στην φιγούρα όπου βρίσκεται χαμηλά… κάπου κοντά στο πάτωμα και περιμένει και πάλι να την σηκώσει ψηλά με την δύναμη των χεριών του και να την κρατήσει σφιχτά επάνω του… και όμως άργησε…
Είχε βρεθεί σε δίλημμα δεν ήξερε τι να κάνει, να παραμείνει στο πάτωμα και να τον περιμένει… όχι βέβαια, θα τον περίμενε εκείνη στην επόμενη φιγούρα να τον προκαλέσει… να τον κάνει να την ξανακοιτάξει, να νιώσει το ένα χέρι του να σφίγγει την μέση και με το άλλο να την καθοδηγεί. Αυτό ίσως να ήταν το τάνγκο της ζωής της, αλλά και ενός σκοτεινού δωματίου, μόνο που στο τάνγκο του σκοτεινού δωματίου, παρτενέρ της ήταν το κρασί… Την καθοδηγούσε με την δική του δύναμη.
Όλη η «φλόγα» του έρωτα μέσα από ένα παθιασμένο τάνγκο! Αυτό είχε ανάγκη και για την ζωή της… την «φλόγα» του έρωτα και ένα τάνγκο να την καθοδηγεί… η μουσική συνεχιζόταν δεν θα σταματούσε… Για όσο εκείνη ήθελε να ακούει.
Άρια
25/6/2019
Με όλες αυτές τις σκέψεις, την μοναξιά, την μελωδία, την σκιά ενός προσώπου, είχε περάσει την νύχτα μπροστά στο πιάνο… το ποτήρι το κρασί δεν το είχε αφήσει από τα χέρια της.
Είχε αρχίσει να ξημερώνει μια φθινοπωρινή βροχερή Δευτέρα, είχε πλησιάσει και πάλι το παράθυρο… τα τζάμια ήταν γεμάτα σταγόνες... το μόνο που ήθελε εκείνη την στιγμή ήταν να κοιμηθεί και να «τον φέρει» στο όνειρο της.
Μακάρι με την σκέψη της να μπορούσε να «τον φέρει» και πάλι στην ζωή της. Με αυτές τις σκέψεις έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε. Μάταια όμως… όταν άνοιξε τα μάτια της από τον βαθύ ύπνο της είχε σκοτεινιάσει και πάλι και όχι μόνο έξω, αλλά και η ψυχή της ήταν σκοτεινή και τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα. Παρακαλούσε στο «μονοπάτι» αυτό να ξαναερχόταν και πάλι η «άνοιξη».
Για να λυτρωθεί έπρεπε να μετατρέψει τον πόνο που ένιωθε σε δημιουργία… ναι αυτό που ένιωθε έπρεπε να το κάνει μουσική και να ακουστεί παντού, να ελευθερωθεί από κάθε σκοτεινή σκέψη… να στεγνώσουν τα δάκρυα της και να διώξει το σκοτάδι από παντού.
Η μόνη που θα μπορούσε να δώσει «πνοή στην ζωή της» και να αρχίσει να δημιουργεί ήταν η μονάκριβη φίλη της η θάλασσα… θα της μιλούσε και εκείνη θα απαντούσε με τα κύματα της. Αυτό θα κάνει… θα βγει έξω και θα πάει να την βρει. Θα αφήσει την «αύρα του έρωτα» στα πλήκτρα του πιάνου της και θα πάει να νιώσει την αύρα της θάλασσας στο πρόσωπο της, ήξερε ότι αυτή δεν θα την προδώσει ποτέ, θα βρίσκεται πάντα εκεί, θα ακούει τα μυστικά της και θα την τυλίγει με την αύρα της. Μακάρι να τους κάνει και ο ήλιος παρέα… να δώσει φως και να λάμψουν τα νερά της και ο βυθός της και να «κλέψει» και εκείνη ζέστη και φως από τις ακτίνες του.
Άρια
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
Άρια
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
