Χριστίνας Ιωαννίδου
Μπορεί οι λέξεις να ‘χασαν τη φωνή τους
και βουβά λόγια αγάπης να ηχούν
άκου όμως το τραγούδι που ξεχύνεται
απ’ τα στόματα των αηδονιών
να τραγουδούν μόνο για σένα.
Για αυτό σου λέω, άνοιξε την αγκαλιά σου
και άσε τη ψυχή σου να τινάξει τα φτερά της.
Μπορεί τα μάτια να ρούφηξαν την καταχνιά της μέρας
και να έχασαν το γνώριμο το χρώμα τους
όμως ο ήλιος ακόμη ζεσταίνει την καρδιά μας.
Για αυτό σου λέω μη φοβηθείς να την αγγίξεις
τα δάκρυα ποτάμι θα αφήσω να κυλήσουν
τη λάβα της μην αφήσω να σε κάψει.
Μπορεί τα χέρια να πάγωσαν το χάδι
που έμεινε σαστισμένο να πλανιέται στον αέρα
για αυτό σου λέω μη φοβηθείς τις κρύες μέρες
είναι γεμάτες από τις ανάσες μου που ντύθηκαν στα άσπρα
τον χειμώνα να διώξουν από την καρδιά σου.
Μπορεί ο γέρος χρόνος να μας ακούμπησε στην πλάτη
και μνήμες θολές να μας χάρισε απ’ όταν ήμασταν παιδιά
τότε που κλέβαμε απ’ τον ήλιο λίγη από τη λάμψη
και τη φορούσες στα μαλλιά σου.
Όμως πέρασαν τα χρόνια κι η λάμψη βάφτηκε σταχτιά
για αυτό σου λέω, μη φοβηθείς καρδιά μου
δεν σε άγγιξε ο χρόνος μια στάλα
απλά το φεγγάρι κούρνιασε στην κεφαλή σου.
🌹
Χριστίνα Ιωαννίδου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
