Να γεννήσω το φως, μα σκοτάδι γεννώ.
Αντιστρέφω εμένα, μα και πάλι εγώ.
Φάρος ελπίδας για μένα εσύ.
Αποστέλλεις το φως μα κοιτάζω αλλού.
Ρέμα βαθύ η ζωή.
Όνειρα στατικά και άδεια.
Σιωπή στην καρδιά.
Σιωπή στο μυαλό.
Τρέχω παντού, μα και πάλι εγώ.
Η ζωή μου αποκαΐδι.
Ντροπή, μα και πάλι εγώ.
Ψεύτικα, ανέξοδα τα όνειρα.
Υστερόβουλη η ζωή, μα και πάλι εγώ.
Χάνω εμένα, μα και χάνω κι εσένα.
Η ψυχή μου σ’ αποστροφή.
Μην με κοιτάτε.
Όνειρα παλιά και ίδια.
Ύστερα όμως, ήρθε το χθες.
Ο Βασίλης Μακαρίου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του, μια στήλη που «τρέχει» τα τελευταία έτη στον ιστότοπο και έχει δώσει πολλά κι ενδιαφέροντα νέα έργα -σε αυτή την περίπτωση ένα ποιητικό. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δερέ.
Στο οπισθόφυλλο:
Δεν ξέρω πώς και πού να βρω το κουράγιο να επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου. Και μπορεί, νωρίτερα, να συμμάζεψα το σπίτι από τα παιχνίδια της, μα ο χώρος παραμένει γεμάτος από εκείνην. Στην κουζίνα, τα πιάτα και τα σκεύη της. Στο σαλόνι, οι δίσκοι με τις παιδικές ταινίες της. Στον κήπο, το ποδήλατο και η κούνια της, στο μπάνιο, οι πετσέτες και όλα τα άλλα είδη υγιεινής της, για το δωμάτιό της, ούτε λέξη. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως από όλα, θα είναι να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες φωτογραφίες της. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της, άλλοτε μόνη και άλλοτε με τη μανούλα. Νομίζω πως όταν τις αντικρίσω, κάθε μια ξεχωριστά, θα φωνάζει "μανούλα σώσε με", όπως ήδη έχω αρχίσει να ακούω.
Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα, όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνην. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου. Όχι Κάτια, δεν πρέπει να εγκαταλείψεις. Δεν είναι απλά μια μάχη ελπίδας, είναι η μάχη της ζωής σου.
