Τόσες εμμονές, ενοχές, προδομένες παροχές,
στο καθαρτήριο της ψυχής χαθήκαν,
για καμία τους δεν ένιωσες άνετα..
Θα το πίστευες;
πως σε τέτοια περίεργα λημέρια, αγάπη κρύβετε..
Θα το πίστευες;
Ούτε μία στο άπειρο δεν έδινες,
μέχρι που τον αντίκρισες…
Μην τον κοιτάξεις ποτέ κατάματα ξανά,
ξέρει να μας πονάει καλή μου,
πάντα για το καλό μας,
για την εκπλήρωση,
μίας ακόμα "αθώας" επιθυμίας.
Στημένο και αυτό το σκηνικό, θα πεις…
οφείλεις να πονέσεις,
για να λάβεις… κάτι αχρείαστο.
Θυμάσαι, τα στραπατσαρισμένα μούτρα σου…
Μία καλή στη μύτη και μία τελειωτική στο μάτι
και…
πάρε την κάτω αναίσθητη.
Όταν σε συνάντησα θυμάσαι;
"Κοντεύω..", μου ψιθύρισες,
μα έτυχε να γνωρίζω την συνέχεια,
μα και πάλι,
τίποτα δεν πρόλαβα να κάνω,
επέστρεψε και σε ρωτούσε ολονυχτίς..
Με κάθε "δε ξέρω" σου,
άρπαζες και μία δυνατή.
Η μετατροπή της ψευδαίσθησης σε αίσθηση,
αυτό είναι όλο το παιχνίδι του…
και δείχνει αδύνατη για εσένα,
μία τέτοια διαδικασία καλή μου.
Καλή μου…
στον αληθινό, τον ανέκφραστο, πλησίασε,
νιώσε τις φλεγμονές του,
είναι συνειδητοποιήσεις που αργούν να χωνευτούν
είναι η πληγή από το βέλος,
μα και το δηλητήριο,
της πιο βαθιάς επιθυμίας του,
του πόθου του,
να κερδίσει την εύνοια του δημιουργού μας.
Οφείλαμε…
όλοι παιδιά του έρωτα να είμαστε,
μα συνήθως…
ενός ανιμαλιστικού ενστίκτου,
απόρροια είμαστε
και ενός κοινός αποδεκτού,
κοινωνικού συμβιβασμού αποτέλεσμα…
και ίσως ήρθε η ώρα να την αποδεχτώ,
τη ζωώδη φύση μας,
μα πως να αποδεχτώ πως είμαστε φαντάσματα;
δημιουργίες του φόβου(!);
Μου είναι αδύνατον!
Ναι επιλέγω!
του ανιμιστή εαυτού το βέλος επιλέγω,
να παλεύω με τις φλεγμονές του έρωτα, επιλέγω…
ΑΝΑΧΑΤΑ
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
