koukidaki: The Children

Το έργο είναι της Βρετανίδας Λούσι Κίρκγουν, γράφτηκε λίγα χρόνια μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία και όπως καταλαβαίνετε μιλά για την περιβαλλοντική καταστροφή.

Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας εκρήγνυται, ραδιενέργεια εξαπλώνεται στην περιοχή, χαρακτηρίζεται απαγορευμένη και οι άνθρωποι εγκαταλείπουν σπίτια, χωράφια και την ζωή που ήξεραν.

Η Χέιζελ (Ρένια Λουϊζίδου) και ο Ρόμπιν (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης) είναι ένα ζευγάρι επιστημόνων που εργάζονταν στο εργοστάσιο. Μετά την έκρηξη πηγαίνουν να ζήσουν στο εξοχικό τους, λίγο πιο έξω από την απαγορευμένη ζώνη. Αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους όπως διακοπές ρεύματος και να βρουν καθαρό νερό όμως έχουν προσαρμοστεί και ζουν ήσυχα μαζί. Μια μέρα εμφανίζεται στη πόρτα τους η Ρόουζ (Πέγκυ Σταθακοπούλου), μια παλιά συνάδελφος, η οποία με την πρόταση που τους κάνει, προσπαθεί να τους κινητοποιήσει για να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη νέα γενιά.

Οι ήρωες παλεύουν με τα πρέπει και τα θέλω τους. Βρίσκονται σε δίλημμα. Να διαλέξουν τη ζωή αφήνοντας άλλους να διορθώσουν τα λάθη τα δικά τους ή να θυσιαστούν αναλαμβάνοντας έτσι τις ευθύνες τους; Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης υπάρχει αυτή η εσωτερική σύγκρουση. Ο καθένας προβάλλει τα δικά του επιχειρήματα άλλοτε με ήρεμο και άλλοτε με έντονο τρόπο. Μέσα όμως σε όλη αυτή την δραματικότητα υπάρχει και το κωμικό στοιχείο.

Και οι τρεις ηθοποιοί ήταν υπέροχοι. Ο καθένας έδωσε στο ρόλο του την απαιτούμενη προσοχή και ένταση. Το σκηνικό που αναπαριστά την εξοχική κατοικία του ζεύγους είναι πάρα πολύ καλό με πολλές λεπτομέρειες και όπως μου φάνηκε, πολύ πρακτικό καθώς οι ηθοποιοί χρησιμοποιούσαν όλα τα στοιχεία του.

Αυτό το έργο προσπαθεί να μας ευαισθητοποιήσει ως προς τις ευθύνες μας προς τις νεότερες γενεές. Να μας κάνει να σκεφτούμε τι κόσμο παραλάβαμε και τι κόσμο θα παραδώσουμε. Η ατάκα της Χέιζελ (Ρένιας Λουϊζίδου) στο τέλος της παράστασης, μου έμεινε έντονα στο μυαλό:

«Όταν φεύγεις από ένα μέρος, πρέπει να το αφήνεις πιο καθαρό από ό,τι το βρήκες».
Είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα φέτος.