Είναι μια πρωτόλεια ποιητική συλλογή όμως γραμμένη με ωριμότητα και συνειδητοποίηση. Η Βασιλική Βλαστού γράφει σε ελεύθερο στίχο τις σκέψεις της κι εμείς απολαμβάνουμε μια ουσιαστική εμπειρία.
Ανάμεσα στους στίχους, έντονη παρουσία δίνουν τα όνειρα, ο άνεμος κι ένα παιχνίδισμα αντικατοπτρισμού, αντίθεσης κι αντιπαραβολής μεταξύ σιωπής και φωνής, του τίποτα και του ήχου. Μερικές νότες που «ακούγονται» στα σημεία μαρτυρούν τις κλασικές σπουδές της· κι εξάλλου, ο ποιητικός λόγος και η μουσική είναι συνδεδεμένοι «κόσμοι».
Ανάμεσα στους στίχους, έντονη παρουσία δίνουν τα όνειρα, ο άνεμος κι ένα παιχνίδισμα αντικατοπτρισμού, αντίθεσης κι αντιπαραβολής μεταξύ σιωπής και φωνής, του τίποτα και του ήχου. Μερικές νότες που «ακούγονται» στα σημεία μαρτυρούν τις κλασικές σπουδές της· κι εξάλλου, ο ποιητικός λόγος και η μουσική είναι συνδεδεμένοι «κόσμοι».
Αυτή η αμείλικτη σιωπή του μετά...
Μετά τον πόλεμο, μετά τη χαρά, μετά τον έρωτα
Εκεί που αναρωτιέται με την πένα της Άραγε ανασταίνονται οι σκέψεις; εγώ σκέφτομαι αν άραγε η ποίηση που γράφεται και προσφέρεται είναι ένας τρόπος ανάστασης. Αν μη τι άλλο, είναι οπωσδήποτε ένας τρόπος αθανασίας, καταλήγοντας να απαντήσω από μόνη μου στο ερώτημα.
Δεν ξέρουν οι άνθρωποι να φυλάνε θυσαυρούς / τους ξοδεύουν μόνο σε ψιθύρους και χαμόγελα. [...] εγώ έμαθα τις σκιές μου να μην αφήνουν ίχνη.
Δεν ξέρουν οι άνθρωποι να φυλάνε θυσαυρούς / τους ξοδεύουν μόνο σε ψιθύρους και χαμόγελα. [...] εγώ έμαθα τις σκιές μου να μην αφήνουν ίχνη.
Μεγάλη παρουσία έχουν και οι δρόμοι (της). Επίτηδες τους άφησα στο τέλος καθώς ένας από αυτούς ανήκει σε μια διαδρομή του μετρό, στο ομότιτλο έργο της συλλογής. Σκέφτομαι ότι, συνεκδοχικά, όλα είναι δρόμος (πορεία, ζωή, συνέχεια...) και τότε, με ταράζει με το καλύτερό της -κατά τη δική μου αντίληψη. Στο «Στο σημείο» δίνει την αίσθηση ότι θα γίνει στατική, όμως αντ' αυτού μέσα σε λίγες αράδες καταφέρνει να χωρέσει όλο το σύμπαν. Όλη τη διαδρομή του ανθρώπου, όλη τη ζωή, ολόκληρη τη σημασία -ή την ασημαντότητά- του. Μια απειροελάχιστη μάζα ο καθένας που διανύει το δρόμο του μέσα σε απειροελάχιστο χρόνο, είτε από υπερβολική ταχύτητα είτε από μηδενική ισχύ.
ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Σε απόσταση μικρότερη μιας ανάσας
και μεγαλύτερη από την ακτίνα της γης βρεθήκαμε.
Από το μηδέν στο εκατό με ταχύτητα φωτός
ζυγώνουμε και προσπερνάμε.
Με απλωμένα χέρια αιωρούμαστε
κι ότι προλάβουμε να κλέψουμε.
Γίνεται προστατευτική και συμβουλευτική. Σκύβει πάνω στον άνθρωπο, τον αφουγκράζεται. Ίσως αφουγκράζεται και καταθέτει τη δική της ψυχή, το δικό της «μέσα» και κλείνει με έναν πεζό επίλογο τις διαδρομές και τις αναμετρήσεις της όπως νοείται με/στην ποίηση.
Στην απλότητα της στιγμής αφήνομαι...
Η ποιητική συλλογή της Βασιλικής Βλαστού, Δόλιχος διαδρομή, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
