Εγώ και μερικές φίλες μου, v.2
Βιβλίο όλων των εποχών, αυτή η συμπαθέστατη συλλογή διηγημάτων που στον κατατοπιστικό υπότιτλο αναφέρει ότι πρόκειται για αφηγήσεις γυναικών συντονισμένης ταλάντωσης· ίσως, ερωτικής.
Ως περιγραφή, αρκεί να πούμε ότι δεκατρείς γυναίκες όλων των ηλικιών αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο -άμεσο- τις ιστορίες της ζωής τους. Βρίσκονται σε μια ταράτσα, νύχτα Αυγούστου με πανσέληνο, και η πόλη τριγύρω παρακολουθεί τους διαδοχικούς μονολόγους με θρησκευτική προσήλωση, με την αρμόζουσα προσοχή κι ευαισθησία· απομένει να δούμε πώς θα είναι το χειροκρότημα στο τέλος.
Κάπως έτσι βίωσα την αναγνωστική εμπειρία που μου χάρισαν οι ηρωίδες της Αλεξάνδρας Μυλωνά. Από την μικρότερη ως την πιο μεγάλη -έτσι «βγαίνουν», έτσι παίρνουν τον λόγο, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή: ξεκινάς μικρή, γίνεσαι νέα και μεγαλώνεις, μεγαλώνεις, μεγαλώνεις... και όσο προχωράς κι αλλάζεις μαζί αλλάζουν και τα θέματα που σε απασχολούν- εξομολογούνται με ευθυμογραφική διάθεση και στυλ, κάνουν τον απολογισμό τους, μοιράζονται μυστικά, λάθη, πάθη... Άφιλτρες και εγκάρδιες οι στιγμές που μοιράζονται ως φίλες καρδιάς μα και γροθιάς βάζοντας χιούμορ αντί για δράμα, σκιαγραφούν τις πίκρες τους χωρίς δάκρυα, μεταλαμπαδεύουν όμορφα μηνύματα, αυτοπροσδιορίζονται... διαθέτουν την κατάλληλη παραστατικότητα και μιλούν ανοιχτά. Πόνεσαν, πονούν και θα πονούν γιατί έτσι είναι η ζωή -ας μην κοροϊδευόμαστε-, έχει απογοητεύσεις με το τσουβάλι, έχει παγίδες, δράματα...
...Αυτό το κείμενο μού βγήκε πολύ σοβαρό και θα νομίζετε πως πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο με βαρύ «φορτίο»· ορίστε μερικές εύθυμες «στιγμές» από τα τεκταινόμενα για να δείτε και την άλλη όψη: Η Λεοντώ αναρωτιέται άντρες είναι αυτοί τώρα, μη χέσω;, μια άλλη καταλήγει σ' όποιον αρέσω! Αυτή η άνθρωπος είμαι!, μια διατροφολόγος ετοιμάζει λουκούλλεια γεύματα στην παχουλή πελάτισσά της και την αναγκάζει να τα τρώει στις συνεδρίες τους, μια «φίλη» καταλήγει πως στον ιντερνετικό κόσμο όσο περισσότερα θαυμαστικά, τόσο πιο μπόλικο το ψέμα!, η Πατ γουστάρει τις κάμερες και στήνεται ακόμα και στου ασανσέρ της πολυκατοικίας κι ας μένει στον πρώτο όροφο -προλαβαίνει- και η Γιάννα παραδέχεται πως το έδεσμα σου φέρν' γουργουκάρδ' στου λιπτό!
Έτσι είναι οι ιστορίες τους. Αληθινές, άρα φορτισμένες κι αστείες. Τελικά, η Άλμα, δηλαδή η ψυχή (της πολυκατοικίας, του βιβλίου, η αφηγήτρια και η συγγραφέας μαζί) θα κλείσει την αυλαία ολοκληρώνοντας τον κύκλο.
Θα βρείτε πολλές αναφορές σε ζητήματα διαδικτύου, για άντρες, οικογένεια, ηλικία, κιλά... μοιράζονται πόνους κι απογοητεύσεις, γίνονται αστείες, δραματικές, καυστικές... ρεαλίστριες και ρεαλιστικές. Η όμορφη στρωτή γραφή της Αλεξάνδρας Μυλωνά γοητεύει και μια όμορφη είσοδος προδιαθέτει και προετοιμάζει τη συνέχεια. Παρά τη μικρή φόρμα θα γοητευτείτε από την ολοκληρωμένη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και, στο τέλος, θα ανακαλύψετε μια μουσική ως soundtrack να συνοδεύσει το πόνημα.
Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Μυλωνά, «Ντελικάλτ, Εγώ και μερικές φίλες μου, v.2», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
Ως περιγραφή, αρκεί να πούμε ότι δεκατρείς γυναίκες όλων των ηλικιών αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο -άμεσο- τις ιστορίες της ζωής τους. Βρίσκονται σε μια ταράτσα, νύχτα Αυγούστου με πανσέληνο, και η πόλη τριγύρω παρακολουθεί τους διαδοχικούς μονολόγους με θρησκευτική προσήλωση, με την αρμόζουσα προσοχή κι ευαισθησία· απομένει να δούμε πώς θα είναι το χειροκρότημα στο τέλος.
Κάπως έτσι βίωσα την αναγνωστική εμπειρία που μου χάρισαν οι ηρωίδες της Αλεξάνδρας Μυλωνά. Από την μικρότερη ως την πιο μεγάλη -έτσι «βγαίνουν», έτσι παίρνουν τον λόγο, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή: ξεκινάς μικρή, γίνεσαι νέα και μεγαλώνεις, μεγαλώνεις, μεγαλώνεις... και όσο προχωράς κι αλλάζεις μαζί αλλάζουν και τα θέματα που σε απασχολούν- εξομολογούνται με ευθυμογραφική διάθεση και στυλ, κάνουν τον απολογισμό τους, μοιράζονται μυστικά, λάθη, πάθη... Άφιλτρες και εγκάρδιες οι στιγμές που μοιράζονται ως φίλες καρδιάς μα και γροθιάς βάζοντας χιούμορ αντί για δράμα, σκιαγραφούν τις πίκρες τους χωρίς δάκρυα, μεταλαμπαδεύουν όμορφα μηνύματα, αυτοπροσδιορίζονται... διαθέτουν την κατάλληλη παραστατικότητα και μιλούν ανοιχτά. Πόνεσαν, πονούν και θα πονούν γιατί έτσι είναι η ζωή -ας μην κοροϊδευόμαστε-, έχει απογοητεύσεις με το τσουβάλι, έχει παγίδες, δράματα...
...Αυτό το κείμενο μού βγήκε πολύ σοβαρό και θα νομίζετε πως πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο με βαρύ «φορτίο»· ορίστε μερικές εύθυμες «στιγμές» από τα τεκταινόμενα για να δείτε και την άλλη όψη: Η Λεοντώ αναρωτιέται άντρες είναι αυτοί τώρα, μη χέσω;, μια άλλη καταλήγει σ' όποιον αρέσω! Αυτή η άνθρωπος είμαι!, μια διατροφολόγος ετοιμάζει λουκούλλεια γεύματα στην παχουλή πελάτισσά της και την αναγκάζει να τα τρώει στις συνεδρίες τους, μια «φίλη» καταλήγει πως στον ιντερνετικό κόσμο όσο περισσότερα θαυμαστικά, τόσο πιο μπόλικο το ψέμα!, η Πατ γουστάρει τις κάμερες και στήνεται ακόμα και στου ασανσέρ της πολυκατοικίας κι ας μένει στον πρώτο όροφο -προλαβαίνει- και η Γιάννα παραδέχεται πως το έδεσμα σου φέρν' γουργουκάρδ' στου λιπτό!
Έτσι είναι οι ιστορίες τους. Αληθινές, άρα φορτισμένες κι αστείες. Τελικά, η Άλμα, δηλαδή η ψυχή (της πολυκατοικίας, του βιβλίου, η αφηγήτρια και η συγγραφέας μαζί) θα κλείσει την αυλαία ολοκληρώνοντας τον κύκλο.
Θα βρείτε πολλές αναφορές σε ζητήματα διαδικτύου, για άντρες, οικογένεια, ηλικία, κιλά... μοιράζονται πόνους κι απογοητεύσεις, γίνονται αστείες, δραματικές, καυστικές... ρεαλίστριες και ρεαλιστικές. Η όμορφη στρωτή γραφή της Αλεξάνδρας Μυλωνά γοητεύει και μια όμορφη είσοδος προδιαθέτει και προετοιμάζει τη συνέχεια. Παρά τη μικρή φόρμα θα γοητευτείτε από την ολοκληρωμένη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και, στο τέλος, θα ανακαλύψετε μια μουσική ως soundtrack να συνοδεύσει το πόνημα.
Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Μυλωνά, «Ντελικάλτ, Εγώ και μερικές φίλες μου, v.2», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα Μυλωνά για τη διάθεση του βιβλίου
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Επίσης: Εγώ και μερικές φίλες μου
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Επίσης: Εγώ και μερικές φίλες μου
