Χρήστου Ντικμπασάνη
Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα
τη θλιμμένη Αγία Τράπεζα με το πρόσφορο επάνω
Τους σκλαβωμένους όλου του κόσμου
Τα κουρασμένα βλέφαρα της υποταγής
Τ’ ανύπαρκτα χαμόγελα των πεινασμένων παιδιών
Τις μαστιγωμένες πλάτες των άμοιρων της Γης
Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα
Τα υγρά κελιά της φυλακής μας
Τον ήλιο που μας γύρισε την πλάτη
Τις διψασμένες για όνειρα ψυχές μας
που λαχταρούσαν τα χάδια της Άνοιξης
Το αίμα των χιλιάδων αθώων
και όσων ψιθυριστά υποστήριζαν την Ελευθερία
Το άγονο χώμα που διψούσε για το σπέρμα της ζωής
Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα
Την αισιόδοξη ματιά των πρωτανθών της Άνοιξης
Το πρώτο παράθυρο που άνοιξε
άφοβα τη νύχτα
Τον πυρίχιο χορό που χόρεψα με οίστρο
μαζί με τους συμπολεμιστές μου
με τα πλατιά φτερά και τους λευκούς χιτώνες
Πέρασαν διακόσια χρόνια μα ποτέ δε θα ξεχάσω
την απαστράπτουσα νίκη που μοίραζε φιλιά
στα νεκρά μα ένδοξα μέτωπά μας
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Rene Magritte (Ελευθερία του μυαλού, 1948)
