Μ' αρέσουν τα καλαίσθητα βιβλία. Μ' αρέσουν οι προσεγμένες δουλειές –αν και δε μου αρέσει να αποκαλώ τα λογοτεχνικά ταξίδια ως «δουλειές», περισσότερο μ' αρέσει να τα «υπολογίζω» ως καλλιτεχνουργήματα γραφής, αλλά καταλαβαίνετε πώς το λέω– και μ' αρέσουν οι δημιουργοί που καταθέτουν την αλήθεια τους. Γιατί, καλή είναι η μυθοπλασία –που υφίσταται και στην ποίηση– αλλά η αλήθεια πρέπει να εκτιμάται. Αυτή η συλλογή, λοιπόν, διαθέτει και μια όμορφη παρουσίαση ως βιβλίο-αντικείμενο αλλά και μια αυθεντικότητα που έχει κατατεθεί από την Χαραλαμπία Πνευματικού.
Η κυρία Πνευματικού επιλέγει μια ιδιαίτερη ποιητική φόρμα, το χαϊκού. Δηλαδή κάτι πολύ συμπυκνωμένο, ολιγόλογο, λιτό και παράλληλα εντελώς προσδιορισμένο εξ ορισμού από τους κανόνες του· εν αντιθέσει, όλο και περισσότεροι ποιητές αγαπούν τον ελεύθερο στίχο. Και μέσα από αυτήν τη φόρμα επιδιώκει να αποδώσει στην ελληνική τις στιγμές της: είτε συναισθηματικές, είτε ψυχολογικές, είτε εμπειρίες κ.ο.κ. (Αναφέρω την ελληνική ώστε να σημειωθεί ο δανεισμός του είδους αυτού, δηλαδή του χαϊκού, από την ιαπωνική γλώσσα και να εντυπωθεί με κάποιο τρόπο η ιδιαιτερότητα της χρησιμοποίησης μιας φόρμας που γεννήθηκε, εδραιώθηκε και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μιας άλλης κουλτούρας.)
Σε μια συνοπτική παρουσίαση, πρέπει οπωσδήποτε να σημειωθούν τα πιο έντονα στοιχεία και μέσα σε αυτά σίγουρα υπολογίζονται οι αναφορές στον έρωτα (εδώ θα ταίριαζε και Έρωτας, με την προσωποποιημένη του γραφή όπως την αποδέχεται ή αναδεικνύει η ποίηση) τον οποίο «συναντά» ως βάσανο αφού σκιαγραφεί τη δύσκολη πλευρά του, με εκείνη τη θλίψη της ποιητικής γλώσσας και ο θεός (ή Θεός αναφορικά με το προηγούμενο) που κατέχει μεγάλη σημασία –άλλος θα έλεγε έντονη παρουσία· εξαρτάται από το πώς λαμβάνει κανείς ή πώς επιθυμεί να αποτυπώσει την εμπειρία. Μην ξεχνάμε ότι η ποίηση είναι ούτως ή άλλως μια αισθαντική ιδιωτική πράξη, υπό την έννοια της μοναδικότητας που ισχύει για καθέναν μας ως προς εκείνο που θα «βρούμε», «δούμε» και εισπράξουμε τελικά.
Λυγερόκορμη
η αυγή έγειρε στα
δύο σου μάτια.
Πρωινό άστρο
έλιων' αργά στα στήθη
σου ανάμεσα.
Σκέφτομαι πως θα μπορούσε να απαντά σε κάθε ερώτημα με το ακόλουθο:
Προσευχήσου να
πονώ, να μη στερεύει
η έμπνευσή μου.
Εντέλει, ορίζει με τον τρόπο της την ποιητική διαδικασία, αλλά και κάθε καλλιτεχνική, αφού είναι γενικά αποδεκτό ότι η δημιουργία προκύπτει κι εμπνέεται μέσα από δυστοπίες.
Όταν πια μάθεις
να πετάς, τα φτερά δε
σου χρειάζονται.
Ευχαριστώ την Χαραλαμπία Πνευματικού για τη διάθεση του βιβλίου της.
Περισσότερα: Η Χαραλαμπία Πνευματικού Σε τρίτο ερωτικό
