Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη
Καίγεται το σύμπαν. Καίγεται το μέσα μου. Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου φωτιά. Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε κίνδυνο. Να χάνεται η ζωή μου, η περιουσία μου.
Τα αφτιά μου βουίζουν. Οι ειδήσεις δεν δείχνουν τίποτα άλλο. Στιγμές φρίκης. Φωτιές παντού. Όλα στάχτη. Γιατί τόσο κακό; Η Ελλάδα κάθε καλοκαίρι καίγεται. Αυτό το καλοκαίρι εύχομαι να μην ξανάρθει. Εύχομαι να βρέξει. Να ρίξει καταιγίδες. Για μέρες. Και οι στάλες της βροχής να σβήσουν τις φωτιές. Ο αέρας λυσσομανάει. Και εκεί που λες «πάει έσβησε» φτου κι απ’ την αρχή.
Γιατί τόσο μεγάλες ζημιές; Ζημιές ανεπανόρθωτες. Λάθη που δεν διορθώνονται. Κλαίω. Προσεύχομαι και κλαίω. Ασταμάτητα. Και τα δάκρυά μου δεν στεγνώνουν. Πονάω. Παντού. Δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Νιώθω τόσο αδύναμος. Νιώθω τόσο μικρός μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει. Πρέπει κάτι να κάνω. Να σηκωθώ από το κρεβάτι. Να πάω να βοηθήσω. Με όποιον τρόπο μπορώ. Λίγο νερό. Λίγα τρόφιμα. Ό,τι μπορώ τέλος πάντων. Τα μάτια μου καίνε. Σε λίγο ξημερώνει. Ο πόνος όμως δεν σταματά. Ούτε η φλόγα που με καίει μέσα μου.
Αλήθεια; Καλή μέρα θα είναι;
Copyright © Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης All rights reserved, 8/2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Jennifer Walton (Smoke, λάδι σε καμβά)
