Χρήστου Ντικμπασάνη
Πυρπολημένη η θέα μπροστά μου
Αυτά τ᾿ αθώα τα δέντρα με τις φλογισμένες φυλλωσιές
πώς να ξαναφέρουν ευτυχισμένες στιγμές στον νου μου;
Πώς να επιστρέψουν πίσω τις κυνηγημένες ζωές,
τις ψυχές τις απροστάτευτες
που χάθηκαν σε πυρακτωμένους ερημότοπους;
Πώς να υψωθούν ξανά στον ήλιο τ’ αρχαία μνημεία
που αδίστακτα κάηκαν;
Πώς με τις στιγμές των ερωτευμένων
που δεν πρόλαβαν να βιωθούν ποτέ
να γεμίσουν οι κάλυκες των πολύχρωμων ανθών;
Παλμοί ζωής που καίγονται, άφθαστοι στου θανάτου το ρόγχο
Επαίτης τώρα σέρνομαι στην αγάπη της φύσης που υπηρέτησα,
δίνοντας όρκους πίστης
Οι άνθρωποι κατέχουν
την παραφροσύνη της αυτοκαταστροφής
μα τη δική μου δε μπορούν να την αγγίξουν
Έχει η μοναξιά της σωτηρίας μία γλύκα
Ίσως να είναι η ίδια μια γλυκιά αναταραχή,
όταν το απροστάτευτο περιβάλλον
στη μορφή και στα μάτια μου χαϊδολογήματα γυρεύει
μακριά από βέβηλα χέρια εμπρηστών
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 8/2021
Πρώτη δημοσίευση
Με αφορμή τις μεγάλες φωτιές που καίνε τη χώρα μας και την ψυχή μας
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Jennifer Walton (Hill fire, λάδι σε καμβά)
