Για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940
Χρήστου Ντικμπασάνη
Μια ελπίδα μεγαλώνει στα μάτια μας
Όσο τα ανοίγουμε,
τόσο απλώνεται, ξετυλίγεται σαν ποτάμι, που τα υγραίνει όλα
Με καθάρια υδάτινα βλέμματα κατακλύζει τα βουνά της Πίνδου
Τα όνειρά μας μουσκεύουν, μαλακώνουν και παίρνουν σχήμα αληθινό
Η καρδιά μας γίνεται μια μεγάλη δίνη που καταπίνει
τις φρούδες προσδοκίες των αλλοτρίων
για την καταπάτηση του χώματος της χώρας μας,
χωρίς ν' ακούσουν ποτέ τις ιαχές μας
τις κινούμενες απ' τη δύναμη τού αέρα
Πότε τα μάτια των ανθρώπων είδαν
τους πύρινους κίονες της κόλασης να καταπλακώνουν
τα δικά της σκυλιά;
Πότε της κιθάρας η φωνή στοίχειωσε
στο δοξασμένο τιτίβισμα μικρών πουλιών;
Πότε τ' αστέρια έγιναν μαύρες τρύπες,
απομυζώντας τον ύπνο του κόσμου, αφυπνίζοντάς τον
με τους ήχους του πολυβόλου του Θεού;
Πότε το ασταμάτητο ούρλιασμα των πεινασμένων λύκων
οιωνός έγινε για κάποια παντοτινή ανάταση της Ιστορίας;
Ποιος αντίκρισε ποτέ
πίσω απ' την καταπιεσμένη στον όλεθρο ζωή
να υπάρχει μια τρανή παρηγοριά;
Η υγρή ελευθερία των ματιών μας όμως όλο και μεγαλώνει
Κάποτε θα ξεχυθεί, σκίζοντας τα βλέφαρά μας
και θα φωτίσει τον κόσμο έξω
Περίβλεπτοι, θα γίνουμε με τη δόξα και τη νίκη μας
Άξιοι απόγονοι μιας νέας κι ελεύθερης πατρίδας
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Αλέξανδρου Αλεξανδράκη (Αέρα)
