Πρόσφατα, μέσα από τούτες τις σελίδες, είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε δύο πολύ αντιπροσωπευτικά κείμενα σχετικά με το συλλογικό έργο, Ρεμβάζοντας μέσα στο χρόνο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Παρακάτω, η Μαίρη Ζαχαράκη απαντά σε λίγες ερωτήσεις για το βιβλίο.
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της έκδοσης;
Μαίρη Ζαχαράκη: Το ότι επιθυμεί να πάρει τον αναγνώστη από το χέρι και να τον οδηγήσει σε μια θάλασσα γεμάτη ρεμβασμούς, εικόνες, συναισθήματα. Ακόμα κι αυτόν που θεωρεί πως η ποίηση είναι κάτι που δεν τον αφορά. Το ότι δεν είναι αμιγώς μια ποιητική συλλογή νομίζω του δίνει κι αυτό μια πινελιά ιδιαιτερότητας. Τρεις άνθρωποι με διαφορετικό background κι ιδιότητες βρήκαμε έναν κοινό τόπο να εκφραστούμε. Ο Ηλίας Παπακωνσταντίνου, εγνωσμένης αξίας ποιητής, συγγραφέας, στιχουργός ασκήθηκε στην τέχνη του, ακολουθώντας τη θεματική ροή της ομότιτλης εκπομπής μου κι έτσι προέκυψαν πρωτόλεια, όμορφα ποιήματα. Ο Mattia Manco συστήνεται ως μουσικός πρωτίστως σε όποιον δεν τον γνωρίζει, γιατί αυτό του υπαγορεύει η ανήσυχη καρδιά του, όμως στο «Ρεμβάζοντας μέσα στο χρόνο» έπιασε τα πινέλα και τα χρώματα και έδωσε φωνή με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε όσα οι περισσότεροι προσπερνούν αδιάφορα. Μου είναι δύσκολο να μιλώ για μένα, απλά θα αναφέρω πως είχα την πρωταρχική ιδέα που βρήκε θερμή υποδοχή από την εκδότρια μας, Σύσση Καπλάνη, και επειδή οι ιδέες κάποτε πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά, την απέδωσα με μικρά λυρικά κείμενα. Προστέθηκαν τραγούδια και μουσικές, κέρασμα από τα ραδιοφωνικά μου βράδια, με έμφαση στους νέους δημιουργούς.
Πώς αναπτύχθηκε η ιδέα; Πώς συν-λειτουργήσατε όλοι μαζί; Κάποιος προηγήθηκε, ακολούθησε ο άλλος κ.ο.κ.;
Μ.Ζ.: Όλο αυτό που υποχρεωθήκαμε να ζήσουμε, ο εγκλεισμός, η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι πρωτοφανείς κανόνες, ο φόβος του άγνωστου, μας τράβηξε βίαια από όσα θεωρούσαμε ως δεδομένα. Η εσωστρέφεια μπορεί να βλάψει αλλά μπορεί και να σου δώσει χρόνο να ανασυγκροτηθείς, να αφουγκραστείς το παιδί μέσα σου που είναι πάντα αεικίνητο και «ετοιμοπόλεμο» για νέες περιπέτειες. Τα ποιήματα του Ηλία ήδη υπήρχαν κι έπρεπε να ανασάνουν κι εκτός ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Τα τραγούδια, μας έκλειναν το μάτι μέσα από τις λίστες, που είχα δημιουργήσει και πάντα κρατώ για μελλοντική χρήση. Ο σκελετός των κειμένων που μου αναλογούσαν υφίστατο ως προαναγγελία της εκπομπής. Ο Ματτία προστέθηκε στην παρέα ντροπαλά, με ένα σκίτσο που μου έστειλε κι έγινε αφορμή να του ζητήσουμε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σχεδιάζοντας το εξώφυλλο. Όμως δεν έμεινε εκεί! Κάθε φορά που του έστελνα ένα κείμενο να μου πει τη γνώμη του μου απαντούσε με ένα νέο έργο του κι έτσι εμπλουτίστηκε με αρκετή αγάπη και πρωτοτυπία το βιβλίο μας. Τίποτα όμως δεν θα ξέφευγε από τη φαντασία μας να ντυθεί με χαρτί –και τι χαρτί!– και μελάνι, αν δεν υπήρχε η Σύσση Καπλάνη, η εκδότρια των εκδόσεων Φίλντισι, που με τις γνώσεις και το πηγαίο κέφι της, να ενορχηστρώσει το όλο εγχείρημα.
Πώς θα περιγράφατε το βιβλίο με μια φράση;
Μ.Ζ.: Ταξίδι στην θάλασσα του ευ «ονειρεύεσθε».
Ποια είναι η πιο βαθιά σας επιθυμία;
Μ.Ζ.: Όσον αφορά το βιβλίο να βρει πολλούς συνταξιδιώτες που να νιώσουν την αγάπη που κρύβεται στις σελίδες του. Προσωπικά, να ζω και να εμπνέομαι πάντα δίπλα στη θάλασσα, απολαμβάνοντας τα δαχτυλικά αποτυπώματα του Θεού στα δημιουργικά του έργα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και την τροχιά που πήραν οι σκέψεις μου απαντώντας στις ευθύβολες ερωτήσεις σας.
