Ποιητική ενάργεια, συναισθηματική ενσυναίσθηση, λεκτική ισορροπία και νοηματική καθαρότητα. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τις καταθέσεις της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη στο τελευταίο της βιβλίο, «Οπτασίες φυγής απ' την πραγματικότητα», από τις εκδόσεις Αποστακτήριο.
Η δακρυσμένη πένα της ποιήτριας περιθάλπει τις ψυχικές μας αδυναμίες και θωπεύει τα ατάσθαλα όνειρά μας. Μια κοσμική καταγραφή, μια επιλογή σταθμών στη ζωή και τη γραφή της. Ως οικοδέσποινα ανοίγει τη μεγάλη σάλα του ποιητικού της σπιτιού και στρώνει ένα πάλλευκο λινό τραπεζομάντηλο και πάνω του εναποθέτει τις δημιουργίες της ψυχής της, τις πιο διαλεχτές. Μοναδικές και ζηλευτές σαν το γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο που απλόχερα μας τρατάρει και σαν το μυρωδάτο ζυμωτό ψωμί που μοιράζει σε όλα της τα αγαπημένα ποιητικά παιδιά. Κι είναι η μέρα Κυριακή και είναι της ποίησης γιορτάσι καθώς οι καλεσμένοι της τη μια χαμογελούν στην ελεύθερη γραφή της και την άλλη δακρύζουν στα πειθαρχημένα της στιχουργήματα.
Είμαστε μικροί, είμαι μικρή για να μιλώ για μια μεγάλη κυρία της ποίησης με τις αναρίθμητες ποιητικές συλλογές και ανθολογίες. Μια εργάτρια του λόγου, μια ιέρεια της Πολύμνιας, που η καλή μου μοίρα έφερε μπροστά μου για να μπορώ να αποφαίνομαι σήμερα για τη γραφή της.
Οι «Οπτασίες φυγής απ' την πραγματικότητα» είναι μια αποκάλυψη οπτικής και μια κατάθεση χαρακτήρα. Ένας σκαριφισμός στιγμών, που άγγιξαν την ποιήτρια, και η μαρτυρία της φωνής της, που ντυμένη με στίχους ξάπλωσε να αναπαυτεί σε τούτες τις σελίδες.
Καλοτάξιδο αγαπημένη ποιήτρια.
