Γιώργου Δ. Μπίμη
Δεν κάνει η ζωή μας στάση
κι όλο τραβά την ανηφόρα,
ο νιoς τη νιότη του να χάσει,
Αναδιπλώνονται τα χρόνια,
τα καλοκαίρια δραπετεύουν
κι εκεί, στου Διγενή τ' αλώνια
κι οι μονομάχοι λιγοστεύουν…
Φωτιές ολούθε και συντρίμμια
κι όνειρα που 'χουν βασιλέψει,
ένα μπουλούκι απ' αγρίμια,
τη γη την έχουν μακελέψει.
Πατρίδες, δόγματα, θρησκείες,
έχουν παραδοθεί στο ψέμα,
σκάρτοι προφήτες και Μεσσίες,
πίνουνε των λαών το αίμα.
…
Όμως, θα φέξει μιαν αυγή,
το δάκρυ όραμα να γίνει,
να αγαλλιάσει η μαύρη γη,
να πάψουν οι κραυγές κι οι θρήνοι.
Στο δίκιο πάλι θα ορκιστούν,
όλης της γης οι κολασμένοι
κι όλοι αντάμα θα απαιτούν,
μια κοινωνία μονιασμένη!
🌺
Copyright © Γιώργος Δ. Μπίμης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα από τη Θωμαΐς Ρηγάκη
