Γιώργου Δ. Μπίμη
Σαν τα πουλιά οι άνθρωποι νυχτώνονται στη μπόρα,
στο κύμα και στον άνεμο, στη δίσεκτη την ώρα…
Ελεεινέ πολιτισμέ του θλιβερού αιώνα,
Από του νου μου τα στενά μαύρες σκιές περνάνε,
νιοι και μανάδες κι ορφανά που λυτρωμό ζητάνε.
Μα οι μέρες δεν αλλάζουνε στου δειλινού το χρώμα,
με μοιρολόγια και μ' ευχές και με σπονδές στο χώμα.
Στον Άνθρωπο να ορκιστείς που ανάβει η ψυχή του,
που βάφει με το αίμα του μ' αίμα την προσευχή του.
Ένα καράβι αρμάτωσε να βγεις στην οικουμένη,
να 'βρουν αμπρί κι οι πρόσφυγες κι όλοι οι ξεριζωμένοι…
🌺
Copyright © Γιώργος Δ. Μπίμης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο ζωγραφικής Αθανασίας Νούνη
