Χρήστου Ντικμπασάνη
Τους ζώνουν οι σκληροί χειμώνες
ανάμεσα σε παγωμένες κολόνες
και σε ξύλινα παγκάκια λησμονημένων πάρκων
Η τρελή πείνα τους ζωγραφίζεται
Βαριεστημένοι απ' τον ερχομό
της άχρωμης αυγής
στης νύχτας κρύβονται
τα σκοτεινά στόματα
Πόσες φορές έχουν πεθάνει;
Πού είναι ο άρτος ο επιούσιος
που τόσο λαχταρούν;
Πού είναι ένα ευλογημένο θαύμα;
Πού είναι ο οίνος ο νοθευμένος
με το ύδωρ της ανυπαρξίας;
Οι πλάτες τους κυρτές
σα θόλοι που προστατεύουν τη ζωή
σε άλλους πλανήτες
Δεν εμπιστεύονται κανέναν
Τ' αβέβαια βήματά τους σιγανά
να ρυθμίσουν τη μοναξιά τους προσπαθούν
Ο άνεμος μαζί με τα φύλλα
ξεσηκώνει και τον ανήσυχο ύπνο τους
Εξαντλούνται καθημερινά
με τις σφιγμένες παλάμες τους
Να σέρνουν το καρότσι με το φορτίο
του αβέβαιου αύριό τους
Με την τρελή ελπίδα
στα τσιμπλιασμένα μάτια τους
οι άστεγοι στους δρόμους
της αδιάφορης πολιτείας
γυρεύουν την ευκαιρία της αναγέννησης
που όμως τους περιφρονεί
Εικόνα σου είναι κοινωνία
Πώς σου μοιάζουν!
Μόνο που αυτοί έχουν αφήσει
τα ρακένδυτα ίχνη τους
στα στενάκια, στ' αστέρια, στο φεγγάρι,
στο θρυμματισμένο κάτοπτρο της ζωής
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από έργο Rene Magritte (Portrait, 1935)
