Χρήστου Ντικμπασάνη
Με αποκαλούν πρόσφυγα,
γιατί βρίσκομαι μακριά
απ' τα όνειρα και τους πόθους μου
Τώρα εκλιπαρώ ταπεινά
την προστασία των ανέμων
Βλέπουν το μυαλό μου να τριγυρίζει αγκαλιά με τη μνήμη
στους δρόμους της πυρπολημένης Σμύρνης
Μα κοιτούν μόνο το πρόσωπό μου
και όχι τη δυστυχία, την οδύνη μου
Το θέαμα το ξεπληρώνουν
με λίγη έγνοια ή και αδιαφορία
Έτσι θα είναι από εδώ και πέρα τα πράγματα
Θα πρέπει να πάψω να ονειρεύομαι;
Με αποκαλούν πρόσφυγα,
γιατί μπροστά στο ψυχρό εξευτελισμό
των προσδοκιών μου αναριγώ και τρέμω
Από εδώ και πέρα έτσι θα είναι τα πράγματα
Να πάψω ν' αντιδρώ είναι πιο εφικτό;
Με αποκαλούν πρόσφυγα,
γιατί μόλις δω θάλασσα παγώνω
Η αθώα ψυχή μου ξεριζώθηκε
απ' τις πατρώες ρίζες
Ένα παράλυτο πιόνι νιώθω
στην σκακιέρα των σπουδαίων της Γης
Πλάσμα κατώτερου θεού
που βολοδέρνει μέσα στους μεγάλους δρόμους
της απονιάς και της απόγνωσης
Έτσι θα είναι από εδώ και πέρα τα πράγματα
Ας σταματήσω πια να νοιάζομαι
Τώρα μου στρέφουν την πλάτη
για να μην αντικρίσουν
μέσα στα μάτια μου τον εαυτό τους
Πρέπει να πάψω να υπάρχω
Εκτός και αν διαμαρτυρηθώ
🌿
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Σημείωση δημιουργού: Με τα δύο ποιήματα μου «Το χτύπημα της πόρτας» και «Με
αποκαλούν πρόσφυγα» διακρίθηκα στο πλαίσιο του 8ου Ποιητικού Διαγωνισμού, που διοργάνωσε η ΕΤΑΙΡεΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, η Περιφέρεια Αττικής καθώς και το Ε.Β.Ε.Π.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Νίκου Χιωτίνη
