Μανώλη Α. Κατσούλη
Η ζωή
είναι ένας δρόμος χρόνου
που κάθε μέτρο του
το ονομάζουμε στιγμή.
Βαδίζουμε πάνω του
ψάχνοντας τις αλήθειες,
ΤΙΣ ΑΞΊΕΣ ΤΗΣ
και πέφτουμε
και ματωμένοι σηκωνόμαστε
Και συναντάμε κάτι στιγμές
που γίνονται ώρες,
που γίνονται χρόνια,
που γίνονται αιώνες,
που φέρνουν μαζί τους,
ό,τι η ζωή θα ήθελε να μας πει,
ό,τι η ζωή θα ήθελε να μας διδάξει.
Ναι!
Αυτές είναι οι αξέχαστες στιγμές
που εναποθέτουν λουλουδοφώς
στην καρδιά, στον νου, στην ψυχή,
λόγια, χαμόγελα, γέλια τρανταχτά,
ζεστές χειρονομίες, αγκαλιές και φιλιά
και φιλίες κι έρωτες κι αγάπες.
Και τότε:
ο Ήλιος, το Φεγγάρι, η Γη
σταματούν να γυρίζουν,
και σαν μια φούχτα χρυσασημένια αστέρια
μένουν ακίνητα στολίζοντας
ροδομελανούς ορίζοντες.
Σαν το μετέωρο άλμα της λέαινας.
το παρόν και το μέλλον παγώνει.
Η σκέψη χαιρετά τον χωρόχρονο
και οι δείχτες του ρολογιού
κολλάνε στο παρελθόν
εγκαταλείποντας πίσω στα αζήτητα
ό,τι πληγώνει.
Από το να λες φιλτραρισμένο
ό,τι σκέφτεσαι,
άνοιξε την καρδιά σου και πες
ό,τι πραγματικά αισθάνεσαι.
Κανείς δεν θα θυμάται ποτέ
αυτό που δεν είπες,
αυτό που σκέφτηκες.
Και τότε:
Τη φωνή της ερήμου
την επικαλύπτει
η μουσική της θάλασσας.
Τον τρόμο της λαίλαπας
τον κατευνάζει
η ασφάλεια των υπήνεμων λιμανιών.
Το χάος της καταιγίδας
το καταλαγιάζει η θαυμαστή ηρεμία
που κουβαλάνε μαζί τους
τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Η ζωή
είναι ένας δρόμος χρόνου
που κάθε μέτρο του
το ονομάζουμε στιγμή.
Βαδίζουμε πάνω του
ψάχνοντας τις αλήθειες της,
ΤΙΣ ΑΞΊΕΣ ΤΗΣ
και πέφτουμε
και ματωμένοι σηκωνόμαστε
και συνεχίζουμε.
Και βαδίζουμε και βαδίζουμε,
δεμένοι με το όνειρό μας τις βρίσκουμε
και τις φιλάμε σαν κόρες οφθαλμών…
🍃
Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα David Jackson (October Moment)
