Γιάννη Σμίχελη
Και η καμπάνα της εκκλησίας το εγερτήριο της διαπαιδαγώγησής μου
Γιατί κακά τα ψέματα αν δεν πέθαινες δεν θα ήσουν το πρώτο εικόνισμα της ζωής μου
Με την ατσαλάκωτη έκφραση του πολεμιστή,
Εκείνο το βλέμμα της γρανιτένιας βεβαιότητας για τα ιερά και όσια του έθνους
Είχες καταταγεί εθελοντής, πολέμησες και στην Κορέα
Καραβανάς μ' όλη την σημασία της λέξης
Πολύ ήρεμος και υπομονετικός, περνούσες με άριστα τις δοκιμασίες της συζύγου.
Όρισες την παιδική μου ηλικία με την ηγεμονική παρουσία της απουσίας σου
Ως ήρωας, άγιος και υπόδειγμα οικογενειάρχη του σογιού μας
Κακά τα ψέματα ο σαρκασμός μου δεν χωράει στην μνεία σου
Και ας είμαστε διαμετρικά αντίθετοι.
Πάντως ο χαμός με τη θυσία σου στο κυπριακό
Με μεταμόρφωσε σε παπαδάκι της χήρας σου και αξιοσέβαστης θείας μου
Και καλώς ή κακώς δεν μπορώ να χλευάσω τα βιώματα αυτά
Γιατί η θρησκευτικότητά μου ακονίστηκε στα μνημόσυνά σου
Με ακόνι την μαυροντυμένη φιγούρα
Και το κρυστάλλινο βλέμμα της.
Κυκλοφορούσες παντού θείε σε σχήμα καπνού δέησης καθημερινού λιβανίσματος
Και ήσουν ο επουράνιος εξορκιστής των κακών δαιμονίων.
Ότι έγινα κομμουνιστής, διεθνιστής και αντίθετος της πατριαρχικής οικογένειας
Δεν έχει σε τίποτα περιορίσει την υπερβατική αναζήτησή μου
Η οποία ξεκίνησε μέσω της επικοινωνίας μου με τον άλλο κόσμο.
Πώς αλλιώς να βρεθεί το προνήπιο με το ίνδαλμά του;
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Paul Klee (Schoolhouse, 1920)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
